Όταν η πανδημία σου βγάζει τον πιο ρεφορμιστικό σου εαυτό (για τα ψηφίσματα των ΕΑΑΚ σε ηλεκτρονικά ΔΣ)

Η έξαρση της πανδημίας του κορωνοϊού έχει διαμορφώσει νέα δεδομένα και μια όντως πρωτόγνωρη κατάσταση. Η απαγόρευση της κυκλοφορίας και το άδειασμα των μαζικών χώρων της νεολαίας (σχολεία, πανεπιστήμια κτλ) και η συνακόλουθη αδυναμία της να αντιδράσει, έχει δώσει στην κυβέρνηση το ελεύθερο να εντείνει τη φασιτικοποίηση της δημόσιας και της πολιτικής ζωής. Από που να αρχίσει κανείς και που να τελειώσει. Από το χτύπημα σε καταλήψεις προσφύγων μέχρι τις επιθέσεις της αστυνομίας σε κινητοποιήσεις υγειονομικών και τις προσαγωγές αγωνιστών που έκαναν παρέμβαση έξω από σούπερ μάρκετ. Με αφορμή αυτές τις όντως επιδεινωμένες συνθήκες αξίζει κανείς να ρίξει μια ματιά στις απαντήσεις που δίνει η αριστερά.

Ξεκινώντας από τις κινητοποιήσεις των υγειονομικών και την καταστολή που δέχτηκαν. Σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητες δηλώσεις μελών του ΠΑΜΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε σχέση με την επέμβαση της αστυνομίας. Από τη μία μεριά εκφράστηκε αυτολεξεί “την αστυνομία τη θέλουμε για να πιάνει τους παρανόμους” και από την άλλη έκκληση προς τον Χρυσοχοΐδη να απολογηθεί για την επίθεση της αστυνομίας. Τέτοιες δηλώσεις δεν προσεγγίζουν σε καμία περίπτωση την αστυνομία σαν ένα όργανο καταστολής στα χέρια του αστικού κράτους και καταλήγουν να μιλάνε για παράνομους και αυθαίρετους αστυνομικούς.

Σε αντίστοιχη κατεύθυνση κινήθηκε ψήφισμα που κατατέθηκε στα Διοικητικά Συμβούλια των Φοιτητικών Συλλόγων από τα ΕΑΑΚ για τις προσαγωγές μελών του “Κινήματος στην πόλη Ζωγράφου”. Ψήφισμα, που αναδείκνυε τις προσαγωγές πιο πολύ σαν τακτικό ζήτημα, ενώ στην πραγματικότητα το σύστημα μέσω της απαγόρευσης κυκλοφορίας και του εγκλεισμού θέλει στρατηγικά να ποινικοποιήσει την πολιτική δράση και να στοχοποιήσει αγωνιστές. Γινόταν μάλιστα λόγος για το συνταγματικό δικαίωμα των μελών της δημοτικής αυτής κίνησης για παρέμβαση(!) Λες και το αστικό σύνταγμα είναι αυτό που κατοχύρωσε την δυνατότητα πολιτικών οργανώσεων να παρεμβαίνουν και όχι οι αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού…

Το ψήφισμα αυτό ακολούθησε ένα άλλο ψήφισμα, επίσης από τα ΕΑΑΚ, που ερχόταν να βάλει πλάτες στην πολιτική του συστήματος, αθωώνοντας τη συνδιοίκηση. Για τα ΕΑΑΚ μάλλον, όπως άλλωστε ανέφερε και το ψήφισμά τους, οι Σύγκλητοι και οι συνελεύσεις των καθηγητών γίνονται να “συζητήσουν τα προβλήματα των φοιτητών” και όχι για να εφαρμόσουν την πολιτική της κυβέρνησης και του συστήματος συνολικότερα και μες το πανεπιστήμιο. Έπρεπε δηλαδή να καταγγείλουν τη διεξαγωγή συγκλήτου που δε συζήτησε για τα φοιτητικά προβλήματα και να προτείνουν την ηλεκτρονική διεξαγωγή τους μόνο εφόσον αφορά έκτακτα προβλήματα λειτουργίας ιδρυμάτων ή μόνο μετά από αίτημα φοιτητικών συλλόγων(!)

Όλες οι παραπάνω τοποθετήσεις έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Την άποψη περί αταξικού κράτους και την ανάγκη της ρεφορμιστικής αριστεράς να συνδιαλεχθεί με την κυβέρνηση - υλοποιητή της επίθεσης. Τα αιτήματα για απολογία του Χρυσοχοΐδη, για απόσπαση τοποθέτησης και διαβεβαίωσης από τις συγκλήτους ότι θα μεριμνούν για τους φοιτητές, ακόμα και οι προτάσεις στην κυβέρνηση για μοντέλα υγείας (θέση για επίταξη ιδιωτικών νοσοκομείων, αθώωση αστικού κράτους – συλλογικού καπιταλιστή) δεν μπορούν παρά να είναι επικίνδυνες, και ειδικά σε αυτές τις συνθήκες, για τον λαό και το κίνημα. Το φοιτητικό, πάντοτε πλάι στο λαϊκό και το εργατικό κίνημα πρέπει να παλεύει σε ΑΝΤΙΣΥΝΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΗ κατεύθυνση. Αυτό για μας είναι ξεκάθαρο και καλό θα ήταν σιγά σιγά να το καταλάβει και η υπόλοιπη αριστερά.