Ομότιμοι, επίτιμοι και επίκουροι κράχτες του νεοφιλελευθερισμού με περγαμηνές, δημοσιοσχεσίτες απολογητές του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού που ασχολούνται και με τη δημοσιογραφία άρπαξαν βιαστικά τα πληκτρολόγια, καταγράφοντας τη βαρυσήμαντη άποψή τους για την Αριστερά (όπως θα ήθελαν να είναι) και για το νόημα του ενός πρώτου χρόνου «αριστερά στην εξουσία» (παρατραβάει αυτό το ανέκδοτο).
Αλλοι με ψυχροπολεμική χαιρεκακία, άλλοι με μετεμφυλιακή συγκατάβαση και συναίνεση, όλοι, όμως, με μια κρυφή χαρά (που δύσκολα κρυβόταν) για την «αποτυχία της ουτοπίας», αποτυχία που γιορτάστηκε σε γήπεδο πολεμικής τέχνης από το ΣΥΡΙΖΑ (να που πανηγυρίζουν κιόλας!). Η χαρά αφορούσε και στην τεράστια ευκαιρία που τους δινόταν να εκδηλώσουν παλιά και νέα μίση κατά κομμουνιστών-συμμοριτών-εαμοβούλγαρων, να επιδοθούν σε μακροβούτια λάσπης με στόχο να λερώσουν, όχι βέβαια την «αριστερή» κυβέρνηση, αλλά την Αριστερά εν γένει, που υποκριτικά ισχυρίζονται ότι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Αφού βρήκαν αντίπαλο που και τους ταιριάζει και τους μοιάζει, στην όψη και στα μέσα. Το μόνο που κατάφεραν είναι, φυσικά, να λερωθούν, όπως συμβαίνει πάντα σε όποιον βουτάει στη λάσπη.
Και τι δεν ξαναθυμήθηκαν να γράψουν και να πουν. Για τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας από την Αριστερά που έφερε ακόμη περισσότερη βία, για τις αναίμακτες «κοινοβουλευτικές επαναστάσεις» της Λατινικής Αμερικής έως την Σκανδιναβία, που ηττήθηκαν από το ρεαλισμό. Από κοντά και οι περίφημες βιογραφίες τσέπης κατά του σταλινισμού, που είχε πολύ περισσότερα θύματα για την Αριστερά από όσα είχε η θηριωδία του φασισμού και του ναζισμού (καμία ντροπή και χωρίς κουκούλα!). Δε θα μπορούσαν να λείψουν και τα υπολείμματα αυτής της «ιστορικής ανορθογραφίας» που, μυστηριωδώς, τρομάζει ακόμη. Κι ας πρόκειται για απλές καρικατούρες. Ο… σταλινικός καπιταλισμός της Κίνας! Η ρομαντική λιμοκτονία της Κούβας (βλέπετε, ανησυχούν οι χορτάτοι για τους «πεινασμένους» Κουβανούς). Ενώ για τη «κομμουνιστική παράνοια» στην Βόρεια Κορέα τι να πει κανείς; Εκεί ο δικτάτορας τρώει μικρά παιδιά για να… ψηλώσει.
Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί μια αυτοαποκαλούμενη «αριστερή κυβέρνηση» της συμφοράς γιορτάζει τον πρώτο χρόνο της τριτομνημονιακής μιζέριας. Φανταστείτε τι είχε να γίνει αν είχαν απέναντί τους μια πραγματική αριστερή κυβέρνηση!
Ωστόσο, οι δεξιοί επικριτές της κυβέρνησης έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν. Χάρη στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που τόσο επικρίνουν, συνεχίζει να πετσοκόβει το μνημονιακό τσεκούρι και να αρπάζουν τα κομμάτια, κάτι που δεν θα κατάφερναν οι φανατικοί επικριτές της. Εκτός απ’ τα πολιτικά και οικονομικά οφέλη για τους επικριτές, πολλαπλά οφέλη υπάρχουν και στο ιδεολογικό πεδίο. Διότι αυτό το ξεγύμνωμα της «πώς να την πεις αριστερά» καλύπτεται, όχι με φύλλο συκής, αλλά με την επίδειξη της γύμνιας. Κανένα ηθικό πλεονέκτημα!
Ομως, όλα τα «πάρτι» πρέπει κάποτε να τελειώνουν. Και όσοι έχουμε συμφέρον να τελειώνουν θα πρέπει να διδαχτούμε σοβαρά γιατί αυτά τα «πανηγύρια» έχουν σε ρόλο μόνιμου νεροκουβαλητή έναν λαό που αυτοπροσδιορίζεται μονάχα ως ψηφοφόρος. Τώρα, κανείς δεν δικαιούται να πορεύεται σα να μη συνέβη τίποτα. Να εμμένει σε χρεοκοπημένες λογικές για «αριστερή κυβέρνηση», για «μεταβατικά προγράμματα», στη λογική της συνδιαλλαγής και συνδιαχείρισης με το σύστημα και ανάθεσης της λύσης στο «σωτήρα» που θα μας φέρει η κάλπη, έστω με ολίγη φασαρία.
Να γίνει μάθημα το πάθημα. Ακόμη κι αν πρέπει να θυσιαστεί για το σκοπό αυτό η πολιτική φυσιογνωμία του παθόντα. Η εποχή απαιτεί αυτοκριτική (ατομική και συλλογική), απαιτεί να πάμε τη σκέψη παραπέρα. Γιατί μόνο τότε η Αριστερά διατηρεί το πολιτικό και ηθικό πλεονέκτημα για τις αξίες που πρεσβεύει σε σχέση με τις «αξίες» του πλουτισμού πάση θυσία, ακόμη και επί πτωμάτων. «Αξίες» που πρεσβεύει (όσο κι αν κρύβεται), ο ιμπεριαλιστικός-καπιταλιστικός κόσμος. Ενας αντίπαλος που δεν μπορεί να συνετιστεί, να πειστεί από το δίκιο των αιτημάτων και τη δύναμη των αντεπιχειρημάτων. Οχι γιατί είναι κακός και σατανικός, αλλά γιατί αποτελεί όρο ύπαρξης που δεν του δίνει περιθώρια. Υπάρχει αγεφύρωτη αντίθεση ανάμεσα σε αυτόν που του κλέβουν το ψωμί και σε αυτόν που το κλέβει. Και για να κρύψουν την κλεψιά και τη ψευτιά βαφτίζουν αυτήν την αλήθεια «λαϊκισμό» του πεινασμένου, προβάλλοντας την κοροϊδία ότι και ο πρώτος και ο δεύτερος αποτελούν μια «αγαπημένη οικογένεια», σαν δείγμα υψηλού πολιτικού πολιτισμού.
Τις αξίες της Αριστεράς και των αριστερών ιδεών έχουν σαν στόχο τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και οι από τα δεξιά επικριτές του. Γιατί η Αριστερά δεν πάλεψε για μια θέση στο δημόσιο αλλά για το ύψιστο αγαθό της κοινωνικής χειραφέτησης και απελευθέρωσης. Οι «αξίες» του φιλοτομαρισμού είναι καταδικασμένες να αποτύχουν αν θέλουμε να έχουμε μέλλον, ένα μέλλον με κέντρο τον άνθρωπο και όχι την «ανθρωπιά» ως άλλοθι αδιαφορίας για τις βαθύτερες αιτίες της κοινωνικής δυστυχίας.
Παρά τη …στροφή 360ο του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα γύρω από τον εαυτό του (για να καταλήξει σε αυτό που ήταν από την αρχή, ένα μικροαστικό σοσιαλδημοκρατικό μόρφωμα που ενηλικιώθηκε), υπάρχουν ακόμη ραγιάδες, γερμανοτσολιάδες, δωσίλογοι και προσκυνημένοι σε αυτήν τη χώρα. Δεν θα τους εξαφανίζει κανένας «αριστερός ρεαλισμός» και καμία μούντζα. Δεν θα τους εξαφανίζει ο «ρεαλισμός» της εξάρτησης και υποταγής στους ιμπεριαλιστές του κ. Τσίπρα και της κυβέρνησής του που βρήκαν σύμμαχο κατά της τρομοκρατίας στο… κράτος του Ισραήλ.
Πηγή: Προλεταριακή Σημαία
Σχόλια