Πριν λίγες μέρες βγήκαν στη δημοσιότητα διάφορες ανακοινώσεις αριστερών οργανώσεων στην πόλη, οι οποίες, μεταξύ άλλων, αναδεικνύουν την άσκηση σωματικής βίας από την ΟΚΔΕ σε φοιτήτρια-μέλος της νΚΑ και σε μια άλλη φοιτήτρια (γεγονός που ούτε η ίδια η ΟΚΔΕ αρνείται στις ανακοινώσεις τις). Διάφορες ¨ενέργειες¨ και ¨προκλήσεις¨ που αναφέρονται δεν μπορούν να δικαιολογήσουν μια τέτοια πρακτική. Τέτοιες πρακτικές είναι ξένες και αντιπαραθετικές προς το ήθος, την κουλτούρα και τον τρόπο αντιμετώπισης των όποιων ζητημάτων που οφείλει να οικοδομήσει το οργανωμένο φοιτητικό κίνημα και η αριστερά για να είναι αποτελεσματικά στην πάλη και το ρόλο τους. Δηλαδή, την υπεράσπιση των φοιτητικών δικαιωμάτων. Ειδικά σε μια περίοδο που αυτά βρίσκονται, όσο ποτέ, στο στόχαστρο.
Σε μια περίοδο όπου η κυβέρνηση, και για λογαριασμό του
συστήματος που υπηρετεί, μέσω του ν.Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη, έρχεται να σαρώσει
φοιτητικές κατακτήσεις δεκαετιών, με το φοιτητικό κίνημα, παρά τα αγωνιστικά
σκιρτήματα του τελευταίου διαστήματος, να συνεχίζει να βρίσκεται σε φάση
αποσυγκρότησης, τέτοιες πρακτικές μόνο μεγαλύτερη ζημιά και προβλήματα μπορούν
να προκαλέσουν. Όσο περισσότερο αναπαράγονται, το μόνο που καταφέρνουν είναι να
δίνουν ακόμα περισσότερα επιχειρήματα και αφορμές στις δυνάμεις του συστήματος
για να χτυπήσουν το φοιτητικό κίνημα πολιτικά, ιδεολογικά και πρακτικά. Εκεί
που οδηγούν είναι στην ταύτιση ,στη συνείδηση πολλών φοιτητών, της αριστεράς με
τη δεξιά και τις συστημικές δυνάμεις, οπότε και στην απομάκρυνσή τους από τις
πραγματικές αξίες της αριστεράς και τις ανάγκες της πάλης. Ένα ακόμα αρνητικό
αποτέλεσμα είναι ότι οργανωμένα μέλη και αγωνιστικό δυναμικό του κινήματος,
καλούμενο να παίξει το ρόλο του ¨υπερασπιστή¨, του ¨διαιτητή¨ και του
¨δικηγόρου¨, οδηγείται σε αδιέξοδους δρόμους και πολιτική απογοήτευση.
Ως Αγωνιστικές Κινήσεις, καταγγέλλοντας τέτοιες πρακτικές,
θέλουμε να απευθυνθούμε σε κάθε φοιτητή που αντιλαμβάνεται την έκταση της
επίθεσης που αντιμετωπίζουμε, για να πούμε πως οι εκφράσεις, σε επίπεδο
πρακτικής, μιας συμβιβασμένης και υποταγμένης αριστεράς και ενός
αποσυγκροτημένου φοιτητικού κινήματος μόνο ένα πεδίο και δρόμο έχουν για να
απαντηθούν. Αυτόν της οργάνωσης, της πάλης και του αγώνα. Της αναμέτρησης με το
σύστημα και τις πολιτικές του, για την υπεράσπιση και την κατάκτηση των
δικαιωμάτων μας. Γιατί, μόνο ένα ανασυγκροτημένο και μαχόμενο φοιτητικό κίνημα
μπορεί και θα βάλει στην άκρη την ύπαρξη και την αναπαραγωγή τέτοιων πρακτικών,
ως ξένων και αντιπαραθετικών στην ύπαρξή του.
Σχόλια