11 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΟΠΛΙΣΜΕΝΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΝΕΟΛΑΙΑ
Έντεκα χρόνια έχουν
περάσει από τις 6 Δεκέμβρη του 2008, όταν ο 15χρονος μαθητής Αλέξανδρος
Γρηγορόπουλος έπεσε νεκρός από τα πυρά του ειδικού φρουρού Κορκονέα. Έντεκα
χρόνια από την αυθόρμητη εξέγερση της νεολαίας που μέσα από την δολοφονία αυτή,
είδε τόσο την αφορμή όσο και την αιτία για να αντιδράσει. Αυτό δεν έγινε από
την μία στιγμή στην άλλη. Όλο το διάστημα που προηγήθηκε της εξέγερσης του ’08,
το σύστημα το μόνο που πρότασσε για την νεολαία ήταν ακόμα περισσότερα αδιέξοδα
και καμία προοπτική. Ήταν η πολιτική που την πέταγε έξω από το σχολείο και το
πανεπιστήμιο, που δεν της έδινε προοπτική στις σπουδές , στην δουλεία και στην
ζωή. Που της απέλυε τον πατέρα και του έκοβε την ασφάλιση, που της καταργούσε
το οχτάωρο και που κάθε φορά που προσπαθούσε να αντιδράσει απέναντι της έβρισκε
τα Ματ, το ξύλο , τις συλλήψεις και τις σφαίρες. Έντεκα χρόνια μετά, ,η αποφυλάκιση του δολοφόνου του Κορκονέα αποτελεί μια
ξεκάθαρη κίνηση αποθράσυνσης της κρατικής τρομοκρατίας. Η αθώωση αυτή
στοχεύει στο παρόν και το μέλλον, και δείχνει την αντιμετώπιση που προκρίνει το σύστημα μπροστά σε πιθανά ξεσπάσματα της νεολαίας. Άλλωστε
τα ανοιγμένα από τα ΜΑΤ κεφάλια συμφοιτητών μας επειδή προσπάθησαν να κάνουν
Γ.Σ., οι δεκάδες συλλήψεις και διώξεις, οι καθημερινές εικόνες ξύλου και
κακοποιήσεων δείχνουν πως η κυβέρνηση προσπαθεί σπέρνοντας τον τρόμο να
ανακόψει κάθε ενδεχόμενο αντίστασης στις πολιτικές της. Έχει γίνει ξεκάθαρο
πλέον πως η κατάργηση του λαϊκού ασύλου αγώνων δεν έγινε προκειμένου να
αντιμετωπιστούν οι ναρκόπιατσες αλλά ώστε να μπορέσει η κυβέρνηση να
καταστέλλει ελεύθερα τις συλλογικές μας απαντήσεις και έτσι να μπορέσει να
περάσει το σύνολο των αντιδραστικών μέτρων που ετοιμάζει για την εκπαίδευση
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΛΕΚΤΟΥΣ
Βρισκόμαστε στο παρά
πέντε πριν την κατάθεση του νομοσχεδίου Κεραμέως που στοχεύει ξεκάθαρα στο
πέταγμα εκτός πανεπιστημίων της πλειοψηφίας των παιδιών λαϊκών οικογενειών μέσα
από την επιβολή ταξικών φραγμών. Στην δημιουργία μιας παιδείας για λίγους και
εκλεκτούς, όπου ακόμη και όσοι επιβιώσουν εντός της θα αναγκάζονται να τρέχουν
από το πρωί ως το βράδυ, προκειμένου να συνηθίσουν από νωρίς σε μια
καθημερινότητα εντατικοποιημένη και πειθαρχημένη. Έχοντας ήδη ψηφίσει την προς
τα κάτω εξίσωση των πτυχίων ιδιωτικών και δημοσίων πανεπιστημίων οι εξαγγελίες
κάνουν λόγο για:
Διαγραφές
φοιτητών στα ν+2 έτη: Mέτρο
που θα αποκλείσει χιλιάδες φοιτητές από τις σπουδές και θα ωθήσει τους ρυθμούς
σπουδών σε απάνθρωπη εντατικοποίηση. Πρέπει επίσης να θεωρείται δεδομένο πως η
θέσπιση της δυνατότητας διαγραφών φέρνει πιο κοντά τις διαγραφές και λόγω
αποτυχίας στις εξετάσεις ή λόγω «πειθαρχικών παραπτωμάτων», ρυθμίσεις που
υπήρχαν και στον νόμο Διαμαντοπούλου αλλά δεν εφαρμόστηκαν κάτω από την πίεση
των φοιτητών.
Βάση του 10
για την είσοδο στην τριτοβάθμια:
: Ίσως ο πιο σκληρός ταξικός φραγμός στη σύγχρονη ιστορία της εκπαίδευσης.
Όποιος δεν γράφει πάνω από 10.000 μόρια δεν θα περνάει πουθενά, ενώ κάθε
πανεπιστήμιο θα μπορεί να ορίζει τη δικιά του ακόμη υψηλότερη βάση! Αυτή η πολιτική, συνδυασμένη με την τράπεζα θεμάτων και στις 3 τάξεις
του λυκείου που δημιουργεί ένα απέραντο εξεταστικό κάτεργο, οδηγεί στην παιδεία
«για λίγους κι εκλεκτούς». Πετάει έξω από την τριτοβάθμια τα παιδιά των
εργατικών-λαϊκών στρωμάτων.
«Αξιολόγηση»
και «Αυτονομία»: Λέξεις πίσω από τις οποίες κρύβεται η
ισχυροποίηση του πολιτικού ελέγχου του υπουργείου στις σχολές, ώστε αυτές να
εφαρμόζουν με μεγαλύτερη θέρμη τους ταξικούς φραγμούς και τα μέτρα
εντατικοποίησης που εισηγείται το τελευταίο. «Αυτονομία» σημαίνει περισσότερη
«αυτοχρηματοδότηση», δεδομένο που θα οδηγήσει στην μετακύλιση του κόστους
σπουδών στις πλάτες των φοιτητών. Το έργο αυτό το έχουμε δει με την απόρριψη
του 50% των αιτηθέντων μετεγγραφή φοιτητών, με τις αναστολές διανομής φαγητού
και συγγραμμάτων, με τη στέρηση συνολικά θεμελιωδών σπουδαστικών δικαιωμάτων.
Υποχρεωτικές
«πρακτικές» παντού: Νεανική δηλαδή εργασία χωρίς
δικαιώματα, ώστε να μάθουμε από νωρίς να δουλεύουμε σε συνθήκες εργασιακού
μεσαίωνα, καθώς και να καθυστερούμε ακόμη παραπάνω να λάβουμε το πτυχίο μας. Οι «πρακτικές» γίνονται χωρίς πλήρη ασφάλιση, με απολαβές μικρότερες από
τον κατώτατο μισθό (ή και καθόλου), ώστε να συνηθίσουν οι αυριανοί εργαζόμενοι
να σκύβουν το κεφάλι και να αποδέχονται τις μαύρες συνθήκες δουλειάς.
Κρατική
παρέμβαση στους Φ.Σ. : Επιβολή του
ενιαίου ψηφοδελτίου στις εκλογές των φοιτητικών συλλόγων και της διαδικασίας
επί προτάσεων και όχι πλαισίων στις Γ.Σ αυτών. Θέλουν την απονεύρωση του
φοιτητικού κινήματος ώστε να μην γίνεται κατάθεση
πολιτικών απόψεων, αλλά διαδικασίες-συνονθύλευμα, όπου οι φοιτητές να μην έχουν
έλεγχο του τι ψηφίζουν και τι αποφασίζουν οι σύλλογοι. Προωθούν την
αποπολιτικοποίηση και την υπονόμευση της οργανωμένης πάλης
Ενώ τα
ελαστικά ωράρια, η ανεργία, η μαύρη εργασία, οι μισθοί πείνας και οι νεκροί από
εργατικά ατυχήματα συνθέτουν μια ήδη ζοφερή εργασιακή προοπτική, η κυβέρνηση πρόσφατα
ψήφισε τον «αναπτυξιακό νόμο». Ο νόμος αυτός χτυπάει περαιτέρω τη συλλογική
κατοχύρωση που απολάμβαναν οι εργαζόμενοι λόγω των συλλογικών συμβάσεων
εργασίας. Μέσα από τη θέσπιση ηλεκτρονικών ψηφοφοριών και φακελώματος των
συνδικαλιζόμενων εργαζομένων επιδιώκει να επιβάλει ακόμη μεγαλύτερο κρατικό
έλεγχο στα σωματεία. Ενώ απελευθερώνει τη δράση του κεφαλαίου από περιττά
«εμπόδια» όπως είναι η τήρηση της περιβαλλοντικής και εργασιακής νομοθεσίας. Τα
μέτρα Κεραμέως στην πραγματικότητα θέλουν να μας ετοιμάσουν για τον ακόμη πιο
σκληρό εργασιακό χάρτη που δημιουργεί ήδη η κυβέρνηση της ΝΔ.
Να χτίσουμε όρους ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και
ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ: ΚΑΤΩ ΤΑ ΜΕΤΑ ΚΕΡΑΜΕΩΣ
Μόνος
δρόμος υπεράσπισης των δικαιωμάτων μας είναι ο δρόμος της συλλογικής οργάνωσης
και του αγώνα. Όλη η αναταραχή των φοιτητών προκύπτει από το χτύπημα που
ετοιμάζουν τα μέτρα Κεραμέως. Γι’ αυτό και αποτελεί το κεντρικό ζήτημα για το φοιτητικό κίνημα η αγωνιστική συσπείρωση για την
ανατροπή τους. Κόμβος για την διεκδίκηση των
δικαιωμάτων μας σε ΣΠΟΥΔΕΣ-ΔΟΥΛΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ είναι η μάχη απέναντι στον νέο
νόμο πλαίσιο ο οποίος θα συμπυκνώνει την επίθεση του συστήματος εναντίον μας. Η
αναμέτρηση με το υπουργείο δεν είναι αγώνας μιας ριξιάς, αλλά απαιτεί επιμονή
και συνέχιση των φοιτητικών κινητοποιήσεων, μαζικοποίηση των συνελεύσεων. Οι
φοιτητές πρέπει να πάρουμε την οργάνωση των συλλόγων στα χέρια μας. Βήμα το
βήμα, με ανοικτές και δημοκρατικές διαδικασίες στη βάση των αποφάσεων του
συλλόγου, ο καθένας μας να γίνει υποκείμενο πάλης συνεισφέροντας σε όλα τα επίπεδα.
Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να χτίσουμε ένα μαζικό κίνημα νεολαίας ικανό να
αναμετρηθεί με την επίθεση του συστήματος!
ΚΑΤΩ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΤΗΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ
Η πολιτική
αυτή που τότε όπλισε το χέρι του Κορκονέα και εξακολουθεί να το κρατά
οπλισμένο, είναι η ίδια η πολιτική που σήμερα οξύνεται και δίνει την δυνατότητα
στην κυβέρνηση να καταστρατηγεί κάθε ελευθερία, κηρύσσοντας παράνομες τις
απεργίες, συκοφαντώντας και καταργώντας το λαϊκό άσυλο αγώνων προσπαθώντας να
εμπεδώσει την αστυνομοκρατία. Στόχος της είναι να μην τολμάμε να σηκώσουμε
κεφάλι στην επίθεση που δεχόμαστε. Η νεολαία στην σημερινή συγκυρία έχει
καθήκον να κρατήσει ζωντανό το αγωνιστικό νήμα του Δεκέμβρη και να αναπτύξει
εστίες αντίστασης και διεκδίκησης απέναντι στην επίθεση που εξελίσσεται. Η 6η
Δεκέμβρη δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί σαν ένα μνημόσυνο ή σαν μια μέρα
εκτόνωσης, αλλά να αποτελέσει πυροδότη που θα συνδεθεί με τους αγώνες του
σήμερα ενάντια στην κρατική τρομοκρατία και την πολιτική της φασιστικοποίησης,
που αποτελούν οργανικό στοιχείο για το σύστημα της φτώχειας και της
εκμετάλλευσης.
Πρέπει να
συνδεθεί επίσης, με τους αγώνες για δημοκρατικά τα δικαιώματα, το άσυλο, τις
ελευθερίες και το δικαίωμα της νεολαίας εν γένει στην αμφισβήτηση αυτού του
συστήματος με το να διαδηλώνει και να διεκδικεί. Έτσι εξάλλου θα αποτελέσει
πραγματικό φόρο τιμής για τον Αλέξη και τον κάθε Αλέξη. Για να μην δεχτεί η
νεολαία άλλες σφαίρες στην ζωή και στα όνειρα.
Σχόλια