Για τα γεγονότα στη φοιτητική πορεία της Αθήνας
Την Πέμπτη 26/10, στη φοιτητική πορεία που πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της Αθήνας, ενάντια στον νέο νόμο Γαβρόγλου και για τη διεκδίκηση της άμεσης διανομής των συγγραμμάτων, γίναμε μάρτυρες μιας άκρως διαλυτικής και διασπαστικής στάσης από τις δυνάμεις της ΕΑΑΚ. Πιο συγκεκριμένα, παρά την σχετικά μικρή μαζικότητα της πορείας, ένδειξη της αποσυγκρότησης του φοιτητικού κινήματος, είδαμε εξαρχής συγκρούσεις μικροηγεμονισμών για το ποιος θα τεθεί στην κεφαλή της πορείας μεταξύ των διαφόρων μερίδων της ΕΑΑΚ, στο πλαίσιο της γνωστής λογικής που αντιμετωπίζει τους συλλόγους με τίτλους ιδιοκτησίας, με αποτέλεσμα να μην είναι σίγουρο για αρκετή ώρα το αν θα πραγματοποιηθεί ενιαία πορεία. Στη συνέχεια, ενώ κατευθυνόμασταν προς τα Προπύλαια για την ολοκλήρωση της διαδήλωσης, ένα από τα δύο μπλοκ συλλόγων που «έλεγχαν» τα ΕΑΑΚ, αποχώρησε από το κεντρικό σώμα της πορείας, διασπώντας την και αποδυναμώνοντας την ακόμα περισσότερο, και πήγε να «συγκρουστεί», υπό τη συνοδεία των δημοσιογραφικών καμερών, με τις δυνάμεις των ΜΑΤ. Αυτά τα γεγονότα , που στην ουσία τους είναι έκφραση των εσωτερικών αντιπαραθέσεων που λαμβάνουν χώρα στην ΕΑΑΚ τις τελευταίες ημέρες, αλλά και της άποψης τους για τον τρόπο οικοδόμησης κινήματος, έρχονται για άλλη μια φορά να φορτώσουν στο φοιτητικό κίνημα βάρη που δημιουργήθηκαν έξω από αυτό.
Παρά το προβληματικό γεγονός, ότι τα μπλοκ των συλλόγων ήταν στην ουσία μεταφερόμενες «σφραγίδες» μέσα από Δ.Σ, μιας και από τους συλλόγους που συμμετείχαν κάποιοι μόνο πήραν αποφάσεις μέσω Γενικών Συνελεύσεων, εκεί που θέλουμε να επικεντρωθούμε είναι αλλού. Καταρχάς, μπαίνει κύρια η ευθύνη από τις δυνάμεις της αριστεράς, της καθυστέρησης περίπου ενός μήνα, να γίνει μια πορεία στο κέντρο της Αθήνας, ώστε να αναδειχθεί ότι ο ν. Γαβρόγλου, αλλά και οι εξελίξεις με τη μη διανομή των συγγραμμάτων, εντάσσονται σε μια συνολικότερη κατεύθυνση του συστήματος. Ευθύνη που μεγαλώνει, αν αναλογιστεί κανείς ότι όλες οι κινητοποιήσεις το προηγούμενο διάστημα αναλώθηκαν στο σύρσιμο συλλόγων στο Υπ. Παιδείας για να διαπραγματευτούν με τον υπουργό ή την εκτόνωση του φοιτητικού αναβρασμού με την άρνηση καλέσματος νέου γύρου γενικών συνελεύσεων τις 2 προηγούμενες βδομάδες.
Κατά δεύτερον, όσον αφορά την πορεία της Πέμπτης, μπαίνει το ερώτημα αν οι δυνάμεις της ΕΑΑΚ, αντιλαμβάνονται την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος ως αναγκαιότητα, που απαντιέται βαδίζοντας στην κατεύθυνση της αντίστασης και διεκδίκησης με μαζικούς όρους πάλης ή προκρίνουν κατά βάση τις εικονικές δράσεις και συγκρούσεις ως απάντηση. Πόσο μάλλον το να φτάνουν στο σημείο να βάζουν τις μικροπολιτικές αντιθέσεις στο εσωτερικό τους, πάνω απ’ όλα, μεταφέροντας τες στο φοιτητικό κίνημα, αποσυγκροτώντας το ακόμα περισσότερο. Η απάντηση από ό, τι φάνηκε δυστυχώς, είναι η δεύτερη και είναι σίγουρο ότι τα αίτια πηγάζουν από το πολιτικό αδιέξοδο αυτών των δυνάμεων να απαντήσουν στην κινηματική υποχώρηση και να δώσουν μια ουσιαστική διέξοδο αναμέτρησης για τη νεολαία. Μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς, από την τάση τους να χωνέψουν αυτήν την κινηματική υποχώρηση ως μια μόνιμη κατάσταση, από την αποδοχή της «παντοδυναμίας του συστήματος». Άλλωστε, σε αυτή συνέβαλλαν με το παραπάνω και οι ίδιοι, επενδύοντας για χρόνια στις αυταπάτες για την αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τη δυνατότητα διαχείρισης του συστήματος. Εκ των πραγμάτων, αυτή η στάση ταυτίζεται και με την ανεμπιστοσύνη στις δυνάμεις των νεολαιίστικων αντιστάσεων.
Για εμάς, κάθε αγωνιστής πρέπει να έχει συγκεκριμένη θέση απέναντι σε αυτόν το θίασο που εξελίχθηκε. Πρώτον, θέση απέναντι στην οποιαδήποτε προσπάθεια πολιτικών δυνάμεων να μεταφέρουν τις εσωτερικές αντιπαραθέσεις τους στο κίνημα, καταλήγοντας με ευθύνη αυτών των δυνάμεων να διασπάται και διαχωρίζεται η πορεία σε 2 μέρη. Δεύτερον, θέση απέναντι στον εικονικό συνδικαλισμό αυτών των δυνάμεων, των «ριζοσπαστικών δράσεων και συγκρούσεων», που από πίσω κρύβεται η υποταγή στους συσχετισμούς και ο διακαής πόθος της ολιγόλεπτης δημοσιογραφικής δημοσιότητας ή και της συνάντησης με υπουργούς, για να «συζητηθούν» ειρηνικά τα αιτήματα των φοιτητών.
Η απάντηση στην επίθεση που εξελίσσεται στα δικαιώματά μας, βρίσκεται στην κατεύθυνση της ανασυγκρότησης των συλλόγων μας, μέσω της συμμετοχής και υπεράσπισης των συλλογικών μας διαδικασιών. Με την πολιτική ζύμωση και την αντιπαράθεση στα πλαίσια του κινήματος, με ουσιαστικό διάλογο, ώστε να ξεχωρίσουμε ποιοι είναι οι εχθροί μας, αλλά και ποιοι οι ψεύτικοι «φίλοι». Μακριά από λογικές και πρακτικές συνδιαχείρισης του συστήματος και εικονικών δράσεων που προσπαθούν να κρύψουν την αποσυγκρότηση του κινήματος «κάτω απ’ το χαλάκι», καταλήγοντας όχι μόνο να μην δίνουν λύση, αλλά να δημιουργούν όλο και περισσότερες αυταπάτες για το πως διεκδικούνται δικαιώματα.
Σχόλια