«Δεν θα βγούμε από την κρίση, εάν δεν ιεραρχήσουμε ως προτεραιότητα τη μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης και ευρύτερα την ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους. [...] Δεν προτιθέμεθα να πραγματοποιήσουμε άλλον έναν διάλογο από τα πάνω, ανάμεσα σε τεχνοκράτες της εκπαίδευσης. Θα οργανώσουμε κύκλους συζητήσεων και αναζητήσεων, με ευρεία κοινωνική συμμετοχή, ειδικότερα δε, με την αδιαμεσολάβητη συμμετοχή των εκπαιδευτικών». Σε ένα τέτοιο πνεύμα, ο Υπουργός Παιδείας Ν. Φίλης γνωστοποίησε, πριν λίγους μήνες, τη δημιουργία της λεγόμενης Επιτροπής Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου, μέσω της οποίας ξεκίνησε -και συνεχίζει- τον αγώνα για τη... μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης, στα πρότυπα πάντα, που ορίζει ο ΟΟΣΑ και η ΕΕ.
Η τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει ήδη αρχίσει να μπαίνει σε τροχιά «μεταρρύθμισης». Το χτύπημα στο δωρεάν σύγγραμμα, αλλά και στη σίτιση-στέγαση, οι αλλαγές στα προγράμματα σπουδών, οι υποχρεωτικές παρουσίες και το γενικότερο κλίμα εντατικοποίησης-πειθάρχησης είναι μια πραγματικότητα λίγο-πολύ γνωστή. Σε σύμπλευση με τα παραπάνω, ένα νέο νομοσχέδιο βρίσκεται στα σκαριά, με βάση το οποίο προβλέπονται αλλαγές στη συνδιοίκηση, αλλά και εφαρμογή ενός νέου σχεδίου Αθηνά.
Πιο συγκεκριμένα, σε ό,τι αφορά τη συνδιοίκηση, στόχος του Υπουργείου είναι να μετατρέψει τα αντιδραστικά Συμβούλια Ιδρύματος σε... λιγότερο αντιδραστικούς θεσμούς. Μέσα απ' τη συγκεκριμένη κίνηση, σε καμία περίπτωση δεν αναιρείται ο σκοπός λειτουργίας των εν λόγω οργάνων, δηλαδή η εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής στα πανεπιστήμια. Προβλέπεται, κατά πάσα πιθανότητα, η επαναφορά της «συμμετοχής» των φοιτητών στη συνδιοίκηση, μέσα απ' την οποία νομιμοποιείται στη συνείδησή τους, ότι θα συναποφασίζουν με τους πρυτάνεις, τις διοικήσεις και το καθηγητικό κατεστημένο τα μέτρα, που θα εφαρμόζονται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μιλάμε για μια ιστορία απ' τα παλιά, της οποίας η αφήγησή ξεκινά κάπου στα 80sεπί ΠΑΣΟΚ, όταν το σύστημα στην προσπάθειά του να περιορίσει και να καταστείλει τα όργανα των φοιτητών, στα πλαίσια του υποτιθέμενου «εκσυγχρονισμού και εκδημοκρατισμού» των πανεπιστημίων, καλούσε τους φοιτητές να κάτσουν στο τραπέζι του κοινωνικού διαλόγου συνυπογράφοντας με αυτόν τον τρόπο το χτύπημα στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους. Στα τραπέζια αυτά παίρνονταν πάντα συγκεκριμένες αποφάσεις και η επίπλαστη συμμετοχή των φοιτητών δεν σήμαινε τίποτα παραπάνω από νομιμοποίηση αυτών των αποφάσεων. Αξίζει να σημειωθεί, ότι με αυτά τα όργανα έκαναν και κάνουν όνειρα όλες σχεδόν οι πολιτικές δυνάμεις μέσα στα πανεπιστήμια, έχοντας και καλλιεργώντας τεράστιες αυταπάτες για τον ρόλο τους.
Η εφαρμογή, απ’ την άλλη, ενός νέου σχεδίου Αθηνά, που σημαίνει συγχωνεύσεις και κλεισίματα τμημάτων/σχολών, θα έχει ως αποτέλεσμα το πέταγμα των φοιτητών έξω απ’ τα πανεπιστήμια, αλλά και το χτύπημα στο πτυχίο (χρειάζεται κι άλλο, γιατί μάλλον δεν έχει φάει ήδη πολλά). Για άλλη μια φορά, λοιπόν, δεκάδες σχολές θα βρεθούν υπό τον κίνδυνο του λουκέτου και χιλιάδες φοιτητές στον αέρα. Παράλληλα, μέσα από τις συγχωνεύσεις, πτυχία θα συρρικνωθούν και κατά συνέπεια θα περιοριστούν τα επαγγελματικά δικαιώματα, που απορρέουν απ’ αυτά. Η συγκεκριμένη κατεύθυνση έχει αρχίσει ήδη να ακολουθείται μέσα από τις αλλαγές στα προγράμματα σπουδών σε μια σειρά σχολές, αλλά και μέσα από τη θεσμοθέτηση του Πιστοποιητικού Παιδαγωγικής και Διδακτικής Επάρκειας στις καθηγητικές σχολές, το οποίο θέτει υπό αμφισβήτηση το δικαίωμα των αποφοίτων να διδάξουν.
Φαίνεται, λοιπόν, ξεκάθαρα τι κατευθύνσεις πρόκειται να ακολουθήσει το Υπουργείο στα πανεπιστήμια, όσο και συνολικά σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Μην ξεχνάμε, πως οι κατευθύνσεις αυτές βασίζονται στις δεσμεύσεις της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απέναντι στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, και συνεπώς οι αποφάσεις, που θα παρθούν, είναι συγκεκριμένες. Σε καμία περίπτωση, πάντως, δεν παίρνονται στα τραπέζια των συζητήσεων που στήνει ο Φίλης κι η παρέα του. Είναι γνωστό εξάλλου, ότι σε αυτά τα τραπέζια έχουν προκύψει μέχρι τώρα όλες οι εκπαιδευτικές αντιμεταρρυθμίσεις, όπως το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου. Γι’ αυτό και δεν έχουμε καμία θέση σε τέτοιες διαδικασίες. Οι μόνες διαδικασίες, στις οποίες εμείς συζητάμε, είναι οι γενικές μας συνελεύσεις και τα όργανα αυτά που έχουν στηθεί από εμάς για εμάς. Μέσα από εκεί, έτσι κι αλλιώς, οι φοιτητές μπορούν πραγματικά να έχουν λόγο, να διεκδικούν δικαιώματα και να βγαίνουν στο προσκήνιο. Πετώντας, παράλληλα, στο καλάθι των αχρήστων κάθε «διάλογο» που στήνει η κυβέρνηση, για να βάλει στο ίδιο τραπέζι τους λύκους με τα πρόβατα!
Έναυσμα τεύχος 45
Σχόλια