Σε Γαλλία και Ελλάδα οι δρόμοι ανήκουν στη νεολαία!


Στρατός στους δρόμους - λαός στους δρόμους. Αυτή η φράση θα μπορούσε να περιγράψει την κατάσταση αυτή την στιγμή στην Γαλλία, που είναι ακόμα τρομοκρατημένη από τις αιματηρές επιθέσεις. Τις τελευταίες βδομάδες πλήθος κόσμου, εργαζόμενοι, συνδικάτα, και φυσικά χιλιάδες νέων ανθρώπων, κατέκλυσαν τους δρόμους και τις πλατείες πολλών γαλλικών πόλεων, διαδηλώνοντας ενάντια στο νέο πολυνομοσχέδιο, που αφορά τα εργασιακά. Σε μια περίοδο οπού η καταστρατήγηση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων λαού και εργατικής τάξης εντείνεται, και ο φασισμός σηκώνει κεφάλι, η νεολαία μπαίνει ξανά μπροστάρης των κινητοποιήσεων. Με συντονιστικά καταλήψεων λυκείων και πανεπιστημίων, με οργανώσεις νεολαίας, αλλά και με εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανθρώπους μπροστά, ο εργαζόμενος λαός, απαιτεί την απόσυρση του νομοσχεδίου που προβλέπει μεταξύ άλλων, απελευθέρωση απολύσεων και όριο στην αποζημιώσεις που δίνονται μετά την απόλυση, καθώς και νέες μειώσεις μισθών.


Οι νέοι γνωρίζουν, παρά τις όποιες προσπάθειες γίνονται από την ΕΕ και το κεφάλαιο σε ιδεολογικό επίπεδο, τι πραγματικά εννοούν, όταν μιλάνε για ευελιξία, ανταγωνιστικότητα και ασφάλεια στην εργασία. Μισθοί φτώχειας, απλήρωτα μεροκάματα, ωράρια εξάντλησης, απολύσεις, μαύρη εργασία, εκμετάλλευση. Η νεολαία, αντιλαμβανόμενη το μαύρο μέλλον που της ετοιμάζουν, αντιδρά. Αψηφά αστυνομία και στρατό. Συγκρούεται, τρώει ξύλο, συλλαμβάνεται, αλλά δεν υποχωρεί. Σε διάφορες πόλεις της Γαλλίας (Παρίσι, Ρεν, Λιών, Μασσαλία), ξεσπούν συγκρούσεις μεταξύ νέων και αστυνομίας. Η αγριότητα της καταστολής, μαζικοποιεί τις διαδηλώσεις, και γεννά συνεχώς νέους θύλακες αντίθεσης στην πολιτική της κυβέρνησης. Η ορμή της νεολαίας παρασύρει χιλιάδες λαού και εργαζομένων, με αποτέλεσμα σε πολλές περιπτώσεις, οι διαδηλώσεις να φτάνουν τις 200-400 χιλιάδες κόσμο. Τα χαρακτηριστικά των συγκεντρώσεων και των διαδηλώσεων στην Γαλλία, θυμίζουν κάτι από τα ξεσπάσματα της δικιάς μας νεολαίας. Το αυθόρμητο, η ανοργανωσιά, και κυρίως το ιδεολογικό ρήγμα μεταξύ του συστήματος και την νεολαίας (όπως εκδηλώθηκε και εδώ), είναι στοιχεία που δείχνουν την διάθεση μεγάλου μέρους του κόσμου να διαδηλώσει, να αγωνιστεί και να παλέψει, αλλά και τα πολιτικά όρια που αντικειμενικά τίθενται, όσο δεν υπάρχει παρέμβαση οργανωμένων πολιτικών δυνάμεων στα πράγματα.
Παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς για τους λαούς σε παγκόσμιο επίπεδο, εστίες αντίστασης και αμφισβήτησης γεννιούνται καθημερινά. Κόντρα στον ρεαλισμό της συναίνεσης, η εικόνα 500 χιλιάδων ανθρώπων στην Γαλλία, όπως και οι εικόνες της Ελλάδας των νεανικών ξεσηκωμών και των μεγάλων γενικών απεργίων δείχνουν ότι η νεολαία δεν σκύβει το κεφάλι. Ονειρεύεται, διεκδικεί, ματώνει, μπορεί και πρέπει να γεννήσει παρόμοιες εικόνες. Εμπνέει με την ορμή της, ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και τα συνενώνει στον δρόμο. Οι διαδηλώσεις στην Γαλλία, ανεξαρτήτως εξέλιξης δείχνουν ότι παρά την άνοδο της φασιστικοποιήσης σε πολλές χώρες, ο κόσμος όταν νιώσει την ανάγκη βγαίνει στον δρόμο. Είναι νωπές ακόμα οι μνήμες των διαδηλώσεων στην Γαλλία, λίγες μόνο μέρες μετά την βομβιστική επίθεση στο Παρίσι.
Τις χρειαζόμαστε αυτές τις εικόνες. Τις χρειαζόμαστε παρά την προσπάθεια των ΜΜΕ να μας τις κρύψουν. Τις χρειαζόμαστε, γιατί δίνουν κουράγιο σε ένα κόσμο που παλεύει γι’ αυτό που παλεύουμε και εμείς. Πάνω απ’ όλα όμως τις χρειαζόμαστε για να μην ξεχνάμε το παρελθόν.
Ότι πριν από λίγα χρόνια η νεολαία και σ αυτή τη χώρα, ήταν στους δρόμους. 2006-07, 2008, 2010-12, είναι μερικά παραδείγματα στα οποία ο λαός μας διεκδίκησε και πάλεψε για κάτι καλύτερο. Για μια καλύτερη ζωή. Η νεολαία ήταν μπροστά. Και θα ξαναβγεί…



Σχόλια