Με
αφορμή περιστατικά, όπως αυτά της κατάληψης της πρυτανείας και της Νομικής στο
ΕΚΠΑ, αλλά και την περασμένη σύγκλητο του ΑΠΘ, πληθαίνουν όλο και περισσότερο
το τελευταίο διάστημα οι φωνές που βάλλουν κατά του Ασύλου. Είτε προέρχονται
από τα ΜΜΕ και τους διάφορους παρατρεχάμενους, είτε προέρχονται από τους
πρυτάνεις και το καθηγητικό κατεστημένο, είτε και από την ίδια την κυβέρνηση,
αυτές έχουν μια κοινή συνισταμένη: το Άσυλο πρέπει με τον έναν ή τον άλλον
τρόπο να χτυπηθεί.
Χαρακτηριστικές
ήταν οι δηλώσεις του αναπληρωτή υπουργού Δημοσίας τάξης, Γ. Πανούση, αλλά και
του υπουργού Παιδείας Μπαλτά. Ο πρώτος, απαντώντας σε ερώτηση χρυσαυγίτη (!)
βουλευτή, ξεκαθάρισε ότι είναι αυτονόητο ότι σε κάποιες περιπτώσεις η αστυνομία
πρέπει να επεμβαίνει στον χώρο των πανεπιστημίων, ενώ ο δεύτερος τόνισε ότι «τα
πανεπιστήμια δεν μπορούν να ανεχθούν πράξεις τυφλής βίας». Ξεδιαλύνονται σιγά
σιγά τα σύννεφα ως προς το τι εννοεί η κυβέρνηση με τον όρο διασφάλιση του
Ασύλου. Από κοντά και η συστημική ΔΑΠ που δεν χάνει την ευκαιρία να ξαναπροβάλει την «πάγια θέση» της για την
συγκρότηση ειδικού σώματος πανεπιστημιακής αστυνομίας και φύλαξης. Είναι φανερό
με πώς με αφορμή κάποια περιστατικά (Πρυτανεία, ΑΠΘ, Νομική Αθήνας κτλ) ανοίγει
με πολύ συγκεκριμένο τρόπο (και από τα «αριστερά») το ζήτημα της κατάργησης των
δημοκρατικών δικαιωμάτων και συνδικαλιστικών ελευθεριών στον χώρο του
πανεπιστημίου.
Οι
περίπου 150 φοιτητές που προσπάθησαν να κάνουν μαζική παράσταση στην σύγκλητο
του ΑΠΘ, βρέθηκαν αντιμέτωποι με την προκλητική στάση των πρυτανικών αρχών, με
κλειδωμένες πόρτες και φύλακες σε ρόλο μπράβων. Οι αστυνομικές δυνάμεις που
περικυκλώνουν την πρυτανεία του ΕΚΠΑ, αλλά και οι διμοιρίες των ΜΑΤ που βρέθηκαν
την προηγούμενη βδομάδα έξω από την Νομική της Αθήνας, είναι μερικά μόνο
παραδείγματα που δείχνουν προς τα πού πάει το πράγμα.
Αυτό που ξεκαθαρίζεται μέρα με την μέρα είναι
πώς η ολοένα και μεγαλύτερη ενσωμάτωση της νέας κυβέρνησης στις ανάγκες του
συστήματος αποτυπώνεται και στον χώρο του πανεπιστημίου. Πώς οι φωνές που
έλεγαν ότι τώρα «θα λυθούν τα προβλήματα» (και ιδιαίτερα της δημοκρατίας)
διαψεύδονται καθημερινά. Πώς οι φοιτητές δεν μπορούν και δεν έχουν να
περιμένουν τίποτα, από την κυβέρνηση. Αλλά πρέπει και μπορούν να διεκδικήσουν
τα δικαιώματα τους, την δυνατότητα έκφρασης και δράσης τους, να υπερασπιστούν
το λαϊκό Άσυλο.
Πρέπει, βέβαια, να είναι παραπάνω από σαφές
και το τι χαρακτήρα έχουν οι πρόσφατες καταλήψεις ατόμων με αναφορά στον
αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο. Το μεγάλο ερώτημα είναι: γιατί τώρα αυτός ο
κύκλος καταλήψεων σε δημόσια κτίρια, ραδιοσταθμούς και κομματικά γραφεία, γιατί
όλη αυτή η υπερδραστηριότητα; Μα φυσικά: ο συγκεκριμένος χώρος, γεμάτος από
αυταπάτες για το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ, είτε αισθάνεται «προδομένος» από την τωρινή
στάση του, είτε επιχειρεί να τον πιέσει να… εξουσιάσει, περνώντας διάφορα
νομοθετήματα που έχει τάξει. Ενδεικτικό και μόνο του παραπάνω είναι ότι ποτέ
δεν έκαναν τον κόπο να «επισκεφτούν» τα γραφεία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όταν
αυτοί ήταν στην κυβέρνηση.
Τα
πράγματα, όμως, γίνονται πολύ πιο σοβαρά, αν αναλογιστούμε τα εξής: έχουμε να
κάνουμε με κάποιες αυτόκλητες ομάδες, οι οποίες στη λογική του «σωτήρα» και του
«πεφωτισμένου» δρουν πέρα και έξω από τη μεγάλη μάζα του λαού και της νεολαίας,
παρακάμπτοντας κάθε έννοια συλλογικών διαδικασιών. Και είναι οριακά φασιστικών
προδιαγραφών η λογική που εμπεδώνεται, όταν θεωρείται φυσιολογική η δυνατότητα
να εισβάλει ο οποιοσδήποτε σε γραφεία οργανώσεων και κομμάτων. Τζάμπα μάγκες,
άλλωστε, οι συγκεκριμένοι, αφού τους πραγματικούς μηχανισμούς του κράτους τους
άφησαν στην απέξω! Ταυτόχρονα και κυρίαρχα, δίνουν το καλύτερο πάτημα στο
σύστημα να ενεργοποιήσει τους μηχανισμούς καταστολής ενάντια σε κεκτημένα, όπως
το λαϊκό Άσυλο.
Δυστυχώς,
και η κυρίαρχη αριστερά στις σχολές δεν ήταν λίγες οι φορές που φλέρταρε με
τέτοιου είδους λογικές, προχωρώντας σε «δυναμικές» ενέργειες, χωρίς οι σύλλογοι
να το έχουν πάρει χαμπάρι (βλέπε κατάληψη πρυτανείας στην αρχή της χρονιάς). Αλλά
και το αίτημα για «ανοιχτές συγκλήτους με δικαίωμα συμμετοχής των φοιτητών» που
προβάλλεται από αυτήν σαν βασικό ζήτημα, όχι μόνο δεν απαντάει στην προκλητική
στάση των πρυτανικών αρχών, αλλά παρακαλάει επί της ουσίας για την «παλιά καλή
συνδιοίκηση». Πόσο μάλλον όταν αυτό μπαίνει με την απαίτηση για τήρηση των
δεσμεύσεων της κυβέρνησης να μας απαλλάξει από τους «αντιδραστικούς πρυτάνεις»
στην λογική της κριτικής και από τα «αριστερά» (πάντα!) πίεσης. Για άλλη μια
φορά τυφλώνονται από το ποιος είναι ο διαχειριστής, όπως έκαναν πριν από
μερικούς μήνες από την ανάποδη όταν έθεταν το ζήτημα της «παραίτησης Φορτσάκη».
Τώρα ο Φορτσάκης έφυγε, αλλά η καταστολή έμεινε!
Αν πάνω σε κάτι πρέπει να επικεντρώσει το
φοιτητικό κίνημα, αυτό είναι η υπεράσπιση των καταχτήσεων του. Για να μπει σε
αυτή την διαδικασία πρέπει να ξεπεράσει την λογική της αναμονής που επικρατεί,
να συγκροτηθεί σε ανεξάρτητη βάση από τους διάφορους κρατικούς μηχανισμούς.
Μόνο έτσι μπορεί η νεολαία να κατοχυρώσει το δικαίωμά της να εκφράζεται, να
δρα, αλλά και να ζει.
Σχόλια