Η οργή μας μπορεί να τους βουλιάξει!


Πάνω από 700 μετανάστες στην Λαμπεντούζα και 3 μετανάστες στη Ρόδο έρχονται να προστεθούν στα 20.000 θύματα των τελευταίων χρόνων που χάνονται στα νερά της Μεσογείου. Πρόκειται για εκείνους που ξεπουλάνε ό,τι έχουν και δεν έχουν στους δουλεμπόρους,, επιβιβάζονται σε σαπιοκάραβα, για να γλιτώσουν από την πλήρη φτώχεια αλλά ακόμη και τον θάνατο, που τους επιφυλάσσουν οι ξένοι και ντόπιοι δυνάστες στις εμπόλεμες και πάμφτωχες χώρες της Αφρικής και της Μ. Ανατολής.

Πέφτουν βροχή τα κροκοδείλια δάκρυα από τους «μεγάλους» της Ευρώπης και της Αμερικής , που προσπαθούν να μας πείσουν ότι λυπούνται για τον θάνατο τόσων ανθρώπων, την ίδια στιγμή που οι ίδιοι συνεχίζουν τις ιμπεριαλιστικές επιδρομές, δίχως να μπορούν να σβήσουν την πραγματικότητα. Οι επεμβάσεις των ιμπεριαλιστών στις καταπονημένες πατρίδες των χιλιάδων ξεριζωμένων, όσο και αν πολλές φορές καλλωπίζονται με την μορφή της ανθρωπιστικής βοήθειας, είναι ξεκάθαρο πλέον πώς μόνο σκοπό έχουν να εξυπηρετήσουν την ακόρεστη δίψα τους για κέρδος και τα οικονομικά, στρατιωτικά, γεωπολιτικά τους συμφέροντα, στο φόντο της επανακοιοποίησης του κόσμου και του ξεζουμίσματος των λαών διεθνώς.


Από την άλλη πλευρά, η ελληνική κυβέρνηση αναρωτιέται πού βρίσκεται η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και τι θα κάνει τους μετανάστες που καταφτάνουν στην Ελλάδα, που σύμφωνα με τα λεγόμενα της αρμόδιας υπουργού «λιάζονται στις πλατείες», ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Είναι φανερή η προσπάθεια της κυβέρνησης να περάσει κάτω από το χαλί τους λόγους που οδηγούν τόσους ανθρώπους στην προσφυγιά, διατεινόμενη ότι το φαινόμενο αυτό οφείλεται σε κακή διαχείριση του μεταναστευτικού από την πλευρά της Ε.Ε, συγκαλύπτοντας τα αιματοβαμμένα σχέδια των ιμπεριαλιστών που απλώνονται από τη Λιβύη και την υποσαχάρια Αφρική μέχρι τη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και την Υεμένη . Και βέβαια, η νέα κυβέρνηση -που θα έπαυε την ανθρωπιστική κρίση- συνεχίζει και δίνει γη και ύδωρ στους ξένους «εταίρους» της. Από τις αμερικανονατοϊκές βάσεις μέχρι τα στρατηγείο της Λάρισας αλλά και με την αρωγή του στρατού (π.χ. Αφγανιστάν) η συμβολή στο έργο των συμμάχων (δανειστών και εταίρων σε άλλες περιπτώσεις) είναι εδώ και δεν αμφισβητείται στο ελάχιστο από τη νέα μας εθνικά περήφανη κυβέρνηση. Το αντίθετο μάλιστα!

Από κοντά σιγοντάρουν και τα γνωστά παπαγαλάκια της κυβέρνησης. Με ρατσιστική υστερία κάνουν λόγο για «λαθρομετανάστες» και τζιχαντιστές, που θέτουν σε κίνδυνο την εθνική υπόσταση των Ελλήνων, και από την άλλη αναφέρονται στην πρωτοφανή ανθρώπινη τραγωδία με περίσσια συγκίνηση. Όσοι καταφέρουν να μη θαλασσοπνιγούν αποκαλούνται, λοιπόν, λαθραίοι και επικίνδυνοι για την «σταθερότητα» της χώρας, ενώ όσοι δεν καταφέρουν να επιζήσουν δέχονται την θρασύδειλη λύπη και την ανθρωπιά των κύριων υπευθύνων, των βασικών φορέων αυτού του σάπιου ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος.

Βέβαια, τα δεινά των επιζώντων δεν έχουν τελειωμό. Από τους βομβαρδισμούς, τους συνεχείς πολέμους, την καταστροφή της παραγωγικής βάσης των πατρίδων τους, έρχονται αντιμέτωποι με την ανασφάλιστη ,την πάμφθηνη και πολλές φορές πλήρως ανθυγιεινή εργασία για μια μπουκιά ψωμί. Δεκάδες είναι τα παραδείγματα εργατικών ατυχημάτων με θύματα μετανάστες, καθώς οι κεφαλαιοκράτες βρίσκουν την ευκαιρία να πλουτίζουν μέσω της αξιοποίησης του πολύ χαμηλού βιοτικού τους επιπέδου, αδιαφορώντας για τον κίνδυνο που διατρέχουν οι εργάτες. Και επειδή σε αυτήν την περίοδο ο λαός διανύει την πιο οξυμένη επίθεση, με σκοπό την συσσώρευση του πλούτου σε μια χούφτα ιμπεριαλιστές, πολλές φορές οι μετανάστες χρησιμοποιούνται ως ο σάκος του μποξ, που πρέπει να χτυπήσεις για να λύσεις δήθεν το πρόβλημα. Καραμέλα έχει γίνει από τους φορείς του συστήματος και τα τσιράκια τους πως οι μετανάστες κλέβουν τις δουλειές από τους Έλληνες, σπέρνοντας την ξενοφοβία και ρίχνοντας στάχτη στα μάτια του λαού, καθώς περνά αλώβητη η αντιλαϊκή πολιτική.

Δε χάνουν, λοιπόν, χρόνο να βαφτίσουν εχθρό τον μετανάστη που δεν έχει χαρτιά, που βρίσκεται υπό τη μόνιμη απειλή της απέλασης, χωρίς δικαιώματα. Και πράγματι είναι εχθρός, ο ΔΙΚΟΣ ΤΟΥΣ εχθρός, όπως είμαστε κι εμείς εχθροί ΤΟΥΣ. Όπως είναι ο στόχος των πετσοκομμένων δικαιωμάτων η εργατική τάξη συνολικά, χωρίς χαρτί και εγγύηση για μια αξιοπρεπή ζωή, υπό τη μόνιμη απειλή της απόλυσης και την τσάκιση των συνδικαλιστικών ελευθεριών της. Όπως στόχος είμαστε και εμείς, η νεολαία που πασχίζει να πάρει ένα πτυχίο για να ενταχθεί στην συνέχεια στο καθεστώς του εργασιακού μεσαίωνα και της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.

Και εδώ αναδεικνύεται ακριβώς στη βάση της ταξικής ενότητας και αλληλεγγύης, η ανάγκη από κοινού αγώνα ντόπιων και μεταναστών ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και την ιμπεριαλιστική επέλαση, για ίσα δικαιώματα, για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης, σίτισης, στέγασης.

Σχόλια