ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΧΩΡΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ
Διανύοντας την τρίτη εβδομάδα κινητοποιήσεων του συλλόγου
φοιτητών αρχιτεκτονικής βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ορισμένα ζητήματα που
αφορούν τον αγώνα μας. Παρά τις δυσκολίες που έχουμε αντιμετωπίσει, όπως η
απομαζικοποίηση των διαδικασιών, η απογοήτευση, η ανεμπιστοσύνη στα συλλογικά
μας όργανα αλλά και η στάση των οργάνων διοίκησης απέναντι μας, ένα πράγμα
πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο. Ότι ο αγώνας μας είναι ένας δίκαιος αγώνας που
έρχεται κόντρα στην επίθεση που εξαπολύεται τα τελευταία χρόνια στην εκπαίδευση
και πρέπει να συνεχιστεί ακόμα πιο μαζικά και αποφασιστικά.
Μια επίθεση που
έρχεται να εντείνει τους ταξικούς φραγμούς διώχνοντας τα πλατιά λαϊκά στρώματα
από τον χώρο της εκπαίδευσης αφαιρώντας τους το δικαίωμα στη δημόσια και δωρεάν
παιδεία και τη δουλειά με δικαιώματα.
Από την αρχή του αγώνα μας εκφράστηκε η διάθεση από μερίδα
κόσμου και πολιτικών δυνάμεων να στραφούμε στα θεσμικά όργανα και να ζητήσουμε
τη στήριξή τους. Έγινε απεύθυνση στο τμήμα των καθηγητών προκειμένου να πάρουν
θέση και να αναστείλουν τη διεξαγωγή των μαθημάτων παράλληλα με την αποχή των
φοιτητών. Η θέση των καθηγητών ήταν από την αρχή ξεκάθαρη με το να υπεκφεύγουν
και να μας προτείνουν «ρεαλιστικές» λύσεις κόντρα στις διεκδικήσεις μας. Όσον
αφορά τώρα κοσμήτορες και αντιπρυτάνεις η κοροϊδία συνεχίστηκε, αφού όχι μόνο
δεν αναγνώρισαν το πρόβλημα αλλά μας κατηγόρησαν κιόλας για τη συνεχή χρήση του
κτηρίου (αποτέλεσμα των εντατικών ρυθμών σπουδών) η όποια τα επιβαρύνει και ως
λύση μας πρότειναν να πάρουμε τις σφουγγαρίστρες να μαζέψουμε τα νερά. Ας
σταθούμε λοιπόν εδώ, τι άλλο περιμέναμε; Από τη στιγμή που οι καθηγητές
συμμετέχουν στη διοίκηση των ιδρυμάτων, είναι «υποχρέωσή» τους να προωθούν τις
κατευθύνσεις της εκάστοτε κυβέρνησης, χωρίς αστερίσκους και άνω τελείες.
Αναλαμβάνοντας παράλληλα να κάνουν ιδεολογική παρέμβαση από την μεριά του
συστήματος μέσα στα αμφιθέατρα. Άρα δεν θα υπήρχε ποτέ έμπρακτη στήριξη του
αγώνα μας. Στα όργανα αυτά δεν μπορούμε να πάμε με όρους συνδιαλλαγής, αλλά
διεκδικώντας τα αιτήματα μας χωρίς καμία υποχώρηση.
Ερχόμαστε λοιπόν στο ζήτημα του πως προωθούμε τον αγώνα μας
και ποια μέσα πάλης χρησιμοποιούμε. Προσπερνάμε ως αστεία τουλάχιστον (αλλά και
πολύ επικίνδυνη), την πρόταση για σύνταξη επιστολής προς τον υπουργό παιδείας
και την επιδίωξη συνάντησης μαζί του, που εκφράστηκε από αυτούς που βλέπουν την
«ελπίδα που ήρθε» στην νέα κυβερνητική αλλαγή. Ο οποίος υπουργός ήδη έχει
δηλώσει πως η χρηματοδότηση των ιδρυμάτων θα συνεχιστεί στα ίδια πλαίσια, αυτά
δηλαδή του κοψίματος των προϋπολογισμών κατά 70% τα τελευταία 5 χρόνια).
Συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε το αίτημα για κατάληψη στη σχολή, έστω και αν
δεν είναι «βιώσιμη» με βάση την υπάρχουσα κατάσταση. Να μην νομιμοποιήσουμε το
χάλι στο οποίο βρίσκεται το κτήριο, αλλά ούτε και να ετεροκαθορίζουμε τις
δράσεις μας από τους καθηγητές ακόμη και σε συνειδησιακό επίπεδο, ζητώντας τους
αναστολή μαθημάτων (κάτι το οποίο έχουν αρχίσει ήδη να αμφισβητούν με τη στάση
τους). Με το κλείσιμο της σχολής εξασφαλίζεται η δυνατότητα συμμετοχής όλων των
φοιτητών στις κινητοποιήσεις, αφού με αυτό τον τρόπο σπάνε στην πράξη οι
εντατικοί ρυθμοί σπουδών.
Θεωρούμε εντελώς λαθεμένη λογική και πρακτική τη μη ύπαρξη
πανό του συλλόγου στην πορεία της Παρασκευής 20/3, αφού «συγχωνεύτηκε» με τον
ενιαίο σύλλογο της Πολυτεχνικής. Είναι «διασπαστικό» ένας σύλλογος να προβάλλει
τα δικά του αιτήματα και να οργανώνει μια κινητοποίηση; Πως γίνεται να
παραβλέπουμε το γεγονός ότι το πλαίσιο της ΠΑΣΠ (που δεν έγραφε βέβαια τίποτα
για την αρχιτεκτονική), ήταν αυτό που εν τέλει ψηφίστηκε από τον ενιαίο
σύλλογο; Αρκούμαστε στο ότι πέρασε παμψηφεί από το σώμα της συνέλευσης το
ψήφισμα του συλλόγου αρχιτεκτονικής; Και αν η ΠΑΣΠ κατέβαζε πανό του ενιαίου
συλλόγου (μιας και πήρε τη συνέλευση), ποια θα έπρεπε να είναι η στάση μας; Να
συμπορευτούμε με αυτούς που ούτε κουβέντα δεν είπαν για τον αγώνα μας;
Όσον αφορά την κατάληψη της επιτροπής ερευνών, που έχει
καθιερωθεί δυστυχώς σαν μορφή πάλης, θα θέλαμε να επισημάνουμε κάποια στοιχεία.
Καταρχάς αυτή η κίνηση πηγάζει από μια αντίληψη (κυρίαρχα) ότι το πανεπιστήμιο
λειτουργεί σαν επιχείρηση, και άρα σκοπός του είναι η άμεση κερδοφορία του
κεφαλαίου. Επομένως σταματώντας αυτή τη διαδικασία, το πανεπιστήμιο χάνει
λεφτά, άρα πιέζεται να ικανοποιήσει τα αιτήματα των φοιτητών. Κάτι τέτοιο είναι
λανθασμένο κατά τη γνώμη μας, και αποδεικνύεται από το γεγονός ότι μια χαρά οι
εργαζόμενοι κάνουν τη δουλειά τους με τα λάπτοπ τους και εκτός επιτροπής
ερευνών. Η έρευνα από μόνη της (η όποια τέλος πάντων γίνεται στην Ελλάδα) αν
δεν μπει στην παραγωγική διαδικασία δεν φέρνει κέρδη για το κεφάλαιο. Άρα είναι
αυταπάτη να επαναπαυόμαστε ότι έτσι χτυπάμε το πανεπιστήμιο εκεί που «πονά»,
άσχετα αν κάποιες οικονομικές λειτουργίες (πληρωμές εργαζομένων κλπ)
αντικειμενικά πάνε πίσω.
Για εμάς ως πίεση δεν θα πρέπει να εκλαμβάνεται μόνο η
διακοπή ορισμένων λειτουργιών του Πανεπιστήμιου. Αυτό το οποίο πραγματικά
αποτελεί πίεση για μας, είναι ο βαθμός στον οποίο προχωράει η οργάνωση και
συσπείρωση των φοιτητών γύρω από τα προβλήματα τους, η πολιτική ζύμωση που
γίνεται και καλλιεργεί τη συνείδηση της αναμέτρησης με το σύστημα και της
διεκδίκησης των δικαιωμάτων που αυτό μας στερεί. Η πολιτική πίεση δηλαδή που
ασκείται από την αμφισβήτηση των πολιτικών του συστήματος και της καθεστηκυίας
τάξης, το προχώρημα του αγώνα και όχι της αναμονής.
Καλούμε όλους τους φοιτητές να μαζικοποιήσουν τις
κινητοποιήσεις του συλλόγου, να μην υποταχθούν στο ρεαλισμό και τα ψίχουλα που
μας δίνουν, χωρίς αυταπάτες για το ποιον έχουμε απέναντι μας. Με κατεύθυνση
διεκδίκησης και αντιπαράθεσης με το σύστημα και τους εκφραστές του (είτε αυτοί
είναι πρυτάνεις και κοσμήτορες, είτε είναι υπουργοί). Κανείς δε θα λύσει τα
προβλήματά μας, αν εμείς δεν πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας!
• Η διέξοδος βρίσκεται στους συλλογικούς και ανυποχώρητους
αγώνες
• Να μαζικοποιήσουμε τις γενικές συνελεύσεις και τις
συντονιστικές επιτροπές
• Να αναλάβουμε την ΕΥΘΥΝΗ του αγώνα-καμιά ανάθεση, καμιά
αναμονή
• Να εναντιωθούμε στην εντατικοποίηση και την καθηγητική
αυθαιρεσία
Σχόλια