ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

Αλήθειες και ψέματα για την στάση υπουργείου-καθηγητών

Από την προηγούμενη βδομάδα έχουν ξεκινήσει οι αιτήσεις για τις μεταγραφές φοιτητών. Οι οποίες έρχονται να γίνουν σε μια περίοδο που γίνονται σοβαρά βήματα για την καθιέρωση των ορίων φοίτησης, που χαρακτηρίζεται από μια άνευ προηγουμένου επίθεση στα φοιτητικά δικαιώματα. Αυτό το πλαίσιο δεν θα μπορούσε να μην επηρεάσει και τις μεταγραφές που πρόκειται να γίνουν.

Είναι γεγονός, λοιπόν, ότι πολλά έχουν ακουστεί αλλά τα περισσότερα δεν έχουν καμία σχέση με την σκοπιά των φοιτητικών δικαιωμάτων. Αντίθετα, αυτό που παρακολουθήσαμε το προηγούμενο διάστημα ήταν ένα αλισβερίσι μεταξύ καθηγητών, προέδρων, πρυτάνεων και υπουργείου για το πώς θα διαχειριστούν το «πρόβλημα των μεταγραφών» όπως λένε, ή καλύτερα πως θα φορτώσουν τα αδιέξοδα της δικής τους πολιτικής στην εκπαίδευση στις πλάτες ενός κομματιού φοιτητών. Ένα κομμάτι μάλιστα που σύμφωνα με τα ίδια τα κριτήρια του υπουργείου, προέρχεται κατά βάση από φτωχά και λαϊκά στρώματα.

Τι ισχύει μέχρι τώρα όμως; Καταρχήν είχαμε την ανακοίνωση ότι οι μεταγραφές θα γίνουν ελεύθερα, μετά όμως από την συμφωνία καθηγητών υπουργείου μπήκαν κριτήρια ώστε να μειωθεί ο αριθμός των μεταγραφόμενων. Εκτός όμως από το στοιχείο του αριθμού, η συμφωνία αυτή περιελάμβανε και το στοιχείο της διαχείρισης του υπόλοιπου ποσοστού που θα πάρει την μεταγραφή. Συγκεκριμένα αυτό που επιδιώκεται είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη καθυστέρηση ένταξης των φοιτητών αυτών στους κανονικούς ρυθμούς σπουδών. Η διαδικασία λοιπόν είναι, ένας πρωτοετείς φοιτητής κάνει αρχικά την αίτηση ηλεκτρονικά, αυτή στη συνέχεια ελέγχεται και αν τηρεί τις προϋποθέσεις τότε μπορεί να συνεχίσει με εκ νέου αίτηση στο ίδρυμα που θέλει να μεταγραφεί. Θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος ότι εφ’ όσον η αίτηση έχει ήδη ελεχθεί και εγκριθεί, γιατί να μην προχωρήσει κατ’ ευθείαν στη μεταγραφή και στην παρακολούθηση κανονικά του 1^ου εξαμήνου, αλλά να πηγαίνει σε νέα αίτηση που θα ολοκληρωθεί το Δεκέμβρη-Γενάρη;

Αυτή η καθυστέρηση γίνεται συνειδητά με στόχο να μην μπορούν να συμμετάσχουν οι από μεταγραφή φοιτητές στην εξεταστική του Φλεβάρη, φορτώνοντας τους παράλληλα με όλες τις αλυσίδες του πρώτου εξαμήνου. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι στο Β εξάμηνο που θα ξεκινήσει κανονικά πλέον, ένα φοιτητής δεν θα μπορεί να πάρει ένα αριθμό μαθημάτων που έχουν προαπαιτούμενα στο Α εξάμηνο. Όλα τα άλλα που ακούγονται για φοίτηση στο τόπο που έχει περάσει κάποιος για ένα εξάμηνο, μόνο ως γελοία μπορούν να χαρακτηριστούν, καθώς όπως είναι λογικό οι περισσότεροι φοιτητές δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να νοικιάσουν σπίτι για ένα εξάμηνο. Αλλά ακόμα και αν το κάνουν κανείς δεν τους εγγυάται πως τα μαθήματα που θα περάσουν θα αναγνωριστούν στο νέο ίδρυμα. Αν συνυπολογίσουμε με όλα τα παραπάνω το νόμο πλαίσιο και τα όρια φοίτησης στα ν+2 χρόνια, μπορούμε να καταλάβουμε πως οι όροι με τους οποίους καλείται να ξεκινήσει τις σπουδές τους κάποιος που μεταγράφεται είναι πολύ δυσμενείς, με την διαγραφή στα 5 χρόνια επί της ουσίας να κρέμεται πάνω από το κεφάλι του.

Για το φοιτητικό κίνημα το ζήτημα του δικαιώματος στις σπουδές πρέπει να είναι ζήτημα αιχμής. Με αυτή την έννοια η προσπάθεια να τσακιστούν στην ουσία τα δικαιώματα των φοιτητών που μεταγράφονται είναι κάτι που μας αφορά όλους, γιατί όσο αφήνουμε κάθε πτυχή της επίθεσης να περνάει χωρίς αντιδράσεις τόσο συνολικά τα δικαιώματά μας θα υποχωρούν. Δεν πρέπει να ψαρώνουμε στους διαχωρισμούς που προσπαθεί να βάλει το καθηγητικό κατεστημένο με φοιτητές πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, εξάλλου τα δικά μας δικαιώματα είναι εκ διαμέτρου αντίθετα με τους μεγαλοκαθηγητές, αλλά κοινά με τους συμφοιτητές μας. Με αυτή την έννοια θεωρούμε ότι ανεξάρτητα με το τι θα κάνει η γραμματεία με τα μητρώα της, στις διαδικασίες του συλλόγου έχουν θέση και λόγο οι συνάδελφοι που μεταγράφονται, όχι από το Φλεβάρη αλλά από σήμερα.

ΚΑΝΕΙΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΝΑ ΜΗΝ ΣΤΕΡΗΘΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ

Αν εννοούμε το παραπάνω σύνθημα χωρίς άνω τελείες και παρενθέσεις αυτό που θα πρέπει να διεκδικήσουμε είναι καταρχήν οι υπό μεταγραφή φοιτητές να μπορούν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα, όχι ατομικά πιάνοντας έναν ένα τους καθηγητές αλλά όλοι. Να μπορούν να συμμετάσχουν στην εξεταστική του Φλεβάρη και από εκεί και πέρα να μην ανεχτούμε στο επόμενο εξάμηνο να υπάρχουν φοιτητές που να μην μπορούν να πάρουν μαθήματα λόγο αλυσίδων. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει με την λογική της αναμονής αλλά με την λογική του αγώνα, όχι ξεκομμένα από την υπόλοιπη επίθεση αλλά σαν ιδιαίτερη πτυχή της που έχει άμεση σύνδεση με τα όρια φοίτησης και την εντατικοποίηση.