Η κρυφή γοητεία των αστικών ιδεολογημάτων (ή αλλιώς, δυο λόγια από τους συνάδελφους του Μ.Α.Σ.)


Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα απ’ τη μεριά μας: ο νέος Οργανισμός, που προωθείται στις σχολές δεν είναι τίποτα παραπάνω από την εφαρμογή πτυχών του νόμου πλαίσιο, ένα κομμάτι δηλαδή στο παζλ της ταξικής επίθεσης, που βιώνουμε ως νεολαία μέσα κι έξω απ’ τις σχολές. Ταξικής, γιατί χτυπά πρώτα και κύρια τα παιδιά των φτωχών και λαϊκών οικογενειών. Ο νέος οργανισμός, όσο και συνολικά το έκτρωμα του νόμου πλαίσιο έρχεται να στρώσει το έδαφος για την εφαρμογή των διαγραφών, των διδάκτρων, των πιστωτικών μονάδων, των απολύσεων διοικητικού προσωπικού και τράβα κορδέλα. Φέρνει, δηλαδή, περαιτέρω ταξικούς φραγμούς στην τριτοβάθμια εκπαίδευση καθιστώντας ακόμα πιο δύσκολη την πρόσβαση σε αυτή για την πλειοψηφία της νεολαίας. 

Για μας είναι ξεκάθαρο: ο νέος αυτός οργανισμός δεν διορθώνεται, ούτε εξωραΐζεται, αλλά ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ.

Όσο κι αν κάποιοι φαντασιώνονται «αγκαλιές» με τη σύγκλητο και καλούν το φοιτητικό κίνημα να κάτσει στο τραπέζι του διαλόγου μαζί της και να «συζητήσει» για «ένα καλύτερο Οργανισμό», η πραγματικότητα είναι μία: ότι ο ρόλος της συγκλήτου είναι, να λειτουργεί σαν το μακρύ χέρι του υπουργείου, που περνά την επίθεση μέσα στα πανεπιστήμια. 
Να αλλάξετε στάση διατυμπανίζουν οι συνάδελφοι από το Μ.Α.Σ. απευθυνόμενοι στη σύγκλητο τονίζοντας βέβαια, ότι δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες για το ρόλο της! Ακριβώς λοιπόν επειδή δεν έχουμε καμία αυταπάτη για το ρόλο της, δεν περιμένουμε να κρατήσει στάση υπέρ των φοιτητών και των εργαζομένων. Ο αγώνας είναι υπόθεση δική μας κι όχι της συγκλήτου, του πιστού υπηρέτη του υπουργείου. Ανέκαθεν εξάλλου ο ρόλος της ήταν στο πλευρό της κυβέρνησης, παρά τα «αγωνιστικά» προσωπεία που κατά καιρούς φορούσε. Με την τωρινή τοποθέτησή του, το Μ.Α.Σ. υπερασπίζεται αυτά τα όργανα και καλλιεργεί τις χειρότερες αυταπάτες για το ρόλο τους.
Ισχυρίζεται εκτός των άλλων μέσα απ’ την ανακοίνωση του για το νέο Οργανισμό, ότι το πρόβλημα δεν είναι το χτύπημα στο δικαίωμα της νεολαίας να σπουδάζει, αλλά η μη ολοκληρωμένη γνώση που παίρνουμε! Μήπως η «μη ολοκληρωμένη γνώση» είναι ο λόγος, που αύριο δεν θα μπορούμε να βρούμε δουλειά ή ακόμα κι αν βρούμε, θα δουλεύουμε με τους χειρότερους όρους; Αναφέρει το Μ.Α.Σ., ότι η γνώση υποβαθμίζεται και ότι θέλουν να διαλύσουν ό,τι έχει απομείνει από το επιστημονικό αντικείμενο και το επιστημονικά δομημένο πρόγραμμα σπουδών. Από εκεί καταλήγει στη μακροχρόνια ανεργία και τη δουλειά με μισθούς πείνας συνδέοντας τα με την «ανεπαρκή γνώση», που παίρνουμε από τις σχολές. Επί της ουσίας, αναπαράγει το κυρίαρχο ιδεολόγημα, ότι η ανεργία είναι ατομική ευθύνη του νεολαίου και απαλλάσσει τον πραγματικό υπαίτιο, δηλαδή το σύστημα. Η ανεργία προκύπτει από την ίδια τη φύση του εκμεταλλευτικού συστήματος και όχι από την ελλιπή επιστημονική μόρφωση της νεολαίας! Για το κίνημα είναι ζήτημα πολιτικού συσχετισμού η διεκδίκηση για μόνιμη και σταθερή δουλειά και για πτυχίο με όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα σε αυτό. Για όλα αυτά όμως το Μ.Α.Σ κάνει τουμπεκί και φτάνει μέχρι και να αθωώνει το σύστημα, κατηγορώντας το μόνο για το γεγονός ότι μας αρπάζει τη γνώση μέσα από τα χέρια (άραγε μέχρι τώρα η γνώση ήταν στα δικά μας χέρια;)!
Σε ό,τι αφορά την τοποθέτηση για την επέλαση των επιχειρήσεων, για την πλήρη προσαρμογή της έρευνας, του περιεχομένου σπουδών και των αποφοίτων στις ανάγκες των μονοπωλίων έχουμε την πλήρη συγκάλυψη και αθώωση του χαρακτήρα του πανεπιστημίου και της εκπαίδευσης. Της ταξικότητάς του και του ρόλου της αναπαραγωγής της ιδεολογίας του συστήματος, που έχει. Μια τοποθέτηση που εξωραΐζει και σπέρνει αυταπάτες για το ρόλο του κράτους, του συλλογικού καπιταλιστή, που εκπροσωπεί και τους μεμονωμένους καπιταλιστές και έχει στα χέρια του το μηχανισμό της εκπαίδευσης, χωρίς να υπάρχει περίπτωση να αποσυρθεί από αυτόν. Το μόνο από το οποίο αποσύρεται είναι οι φοιτητικές παροχές. Επαρκή χρηματοδότηση αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό προτείνει το Μ.Α.Σ. Λες και το κράτος είναι ουδέτερο και αταξικό και μπορεί να διασφαλίσει την «έρευνα για τις ανάγκες του λαού»!
Είναι βέβαιο, πως κεντρικό ζήτημα της επίθεσης του συστήματος στη σπουδάζουσα νεολαία είναι η επιβολή ταξικών φραγμών και η διαμόρφωση όρων πειθάρχησης. Αυτά προωθούνται μέσω της προώθησης των διαγραφών και της εντατικοποίησης, που έρχονται να αλλάξουν άρδην τους όρους σπουδών και προοπτικής της νεο
λαίας. Αιχμές μιας πολιτικής που υλοποιείται εδώ και χρόνια, με το νόμο πλαίσιο, το σχέδιο Αθηνά, κομμάτι και βήμα εφαρμογής της οποίας είναι και ο Οργανισμός και ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπίζεται. Αυτά τα ζητήματα οφείλει να αναδείξει η αριστερά συμβάλλοντας στην οικοδόμηση ενός μαχητικού και διεκδικητικού κινήματος κι όχι να προσφέρει προτάσεις απέναντι στο σύστημα. Ούτε να μένει σε ακτιβισμούς γύρω από το θέμα των οργανισμών, που καθόλου δεν απαντάνε την επίθεση, που δέχεται η νεολαία. 
Κόντρα σε αυτές τις λογικές, είναι επιτακτική ανάγκη το φοιτητικό κίνημα να σταθεί στα πόδια του και να πιστέψει στις δικές του δυνάμεις. Να διεκδικήσει να ΜΗΝ ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ κι όχι όποιος φοιτητής δεν θέλει, όπως έλεγε προκήρυξη της ΠΚΣ. Να απογαλακτιστεί από κάθε λογής «προτάσεις» απέναντι στο σύστημα και λογικές συνδιαχείρισης και να αντισταθεί στη βάρβαρη επίθεση. Να κάνει ξανά δικά του τα συλλογικά του όργανα και μέσα απ’ αυτά να πάρει αποφάσεις αγώνα. Πλάι στους εργαζόμενους και σε όσους πλήττονται, χωρίς να ‘χει να περιμένει τίποτα από δήθεν σωτήρες, που τάζουν λαγούς με πετραχήλια.

Σχόλια