Την Πέμπτη 29 Αυγούστου δυνάμεις των ΜΑΤ εκκένωσαν την κατάληψη "αντιβίωση". Στο κτίριο έμειναν εγκλωβισμένοι 3 μετανάστες. Μόλις αυτό έγινε γνωστό, συλλογικότητες του α/α/ε χώρου και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς συγκεντρώθηκαν έξω από το κτίριο. Όταν απεγκλωβίστηκαν οι 3 και μεταφέρθηκαν στην αστυνομική διεύθυνση, ακολούθησε πορεία στο κέντρο της πόλης που κατέληξε σε παράσταση διαμαρτυρίας για την άμεση απελευθέρωσή τους, έξω απ΄το κτίριο της αστ. διεύθυνσης. Το επόμενο πρωί δικάστηκαν και αθωώθηκαν.
Καλέστηκε πορεία όπου συμμετείχαν και οι Αγωνιστικές Κινήσεις με δικό τους μπλοκ και συνθήματα κατά της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής αλλά και για την ενίσχυση και το άπλωμα της αντίστασης παντού, κόντρα στην αντεργατική-αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ.
Το βράδυ της Παρασκευής ομάδα του α/α/ε χώρου έκανε παρέμβαση στο χώρο που ο περιφερειάρχης γλεντούσε. Ακολούθησε στην κυριολεξία πογκρόμ αγωνιστών και νεολαίας, μαζεύοντας κόσμο απ'το δρόμο και από μαγαζιά, δημιουργώντας ένα έντονο κλίμα τρομοκρατίας και φόβου στη νεολαία.
Με βάση όλα αυτά, αναδημοσιεύουμε δύο παλιότερα κείμενα που θεωρούμε ότι μπορούν να βοηθήσουν στο να ανοίξουν συζητήσεις στη νεολαία, για τον τρόπο δράσης και κίνησης του α/α/ε χώρου και κατά πόσο αυτός βοηθάει στο να στρωθεί ο δρόμος για την οικοδόμηση κινήματος.
Τα γεγονότα με την εισβολή των κρατικών δυνάμεων καταστολής σε τρία στέκια-πολιτικούς χώρους ομάδων που αναφέρονται σε αναρχικές/αντιεξουσιαστικές/αυτόνομες (α/α/α) συλλογικότητες και δυνάμεις είναι, βέβαια, γνωστά. Δεν έχουν, ωστόσο, περιγραφεί και αξιολογηθεί στις πραγματικές τους διαστάσεις ούτε τα γεγονότα αυτά καθαυτά ούτε -ακόμα περισσότερο- οι αντιδράσεις που παράχθηκαν. Τα ζητήματα που θέτουν τα γεγονότα αυτά είναι πολύ σοβαρά για να τα «αφήσουμε» στις αντιλήψεις και τις πρακτικές του α/α/α χώρου.
Ας θυμίσουμε, λοιπόν, κάποια πράγματα: 20/12 γίνεται η κρατική επιχείρηση-εισβολή στη Βίλα Αμαλίας χωρίς καμιά αντίδραση από όσους βρίσκονταν μέσα. Οκτώ άνθρωποι συλλαμβάνονται. Λίγες μέρες μετά (9/1) η πρωινή «ανακατάληψή» της τελειώνει το μεσημέρι με νέα αστυνομική επιχείρηση και τη σύλληψη 92 ανθρώπων. Την ίδια μέρα (9/1) γίνεται αντίστοιχη αστυνομική επιχείρηση στην κατάληψη Σκαραμαγκά, όπου συλλαμβάνονται άλλοι επτά, ενώ η κατάληψη των γραφείων της ΔΗΜΑΡ την ίδια μέρα (που προφανώς από κάποιους θεωρήθηκε ως η αρμόζουσα απάντηση στο πρόβλημα) τελειώνει σε λίγες ώρες με 40 προσαγωγές. Στις 15/1 γίνεται νέα αστυνομική εισβολή στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη. Προσάγονται 16 άτομα, αλλά -αφού οι αρχές «έκριναν» ότι δεν υπήρχαν «ευρήματα» στο κτίριο- αφέθηκαν ελεύθεροι και οι 16 και η «κατάληψη» από την ίδια μέρα επαναλειτούργησε. (Ανακοινώσεις του χώρου που περιγράφουν αναλυτικά την αστυνομική εισβολή, το πώς οι δυνάμεις καταστολής διέλυσαν στην κυριολεξία πόρτες και παράθυρα του κτιρίου, κατάσχεσαν μια σειρά αντικείμενα που βρήκαν στο κτίριο κ.ο.κ., καταλήγουν στη θέση ότι πρόκειται για «ήττα του κράτους»!!!) Μεταξύ της 9/1 και της 15/1 έχει μεσολαβήσει μαζική πορεία του α/α/α χώρου στις 12/1 που στα σχετικά μπλογκ επιχειρείται να αναδειχθεί ως πιστοποίηση της δυναμικής και της προοπτικής του χώρου αυτού.
Πρώτο και βασικό συμπέρασμα από όλα αυτά είναι η έξαρση της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής που προωθεί το σύστημα και η κυβέρνησή του με την πολύπλευρη αρωγή του συνόλου των πολιτικών και άλλων αστικών παραγόντων και με την αξιοποίηση της φασιστικής ΧΑ στο ρόλο του προπομπού αυτής της κατεύθυνσης. Φασιστικοποίηση που φθάνει για πρώτη φορά σε τέτοια κλίμακα (4 εισβολές σε 25 ημέρες) να αμφισβητεί-ακυρώνει το πολιτικό δικαίωμα ύπαρξης, συγκρότησης και λειτουργίας μιας συλλογικότητας και -σε κάθε περίπτωση- να το θέτει υπό την αίρεση των κριτηρίων του κράτους. Η συχνότητα των εισβολών (που θέλει να έχει και συνέχεια), το φόντο της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης, η αγριότητα του ιμπεριαλισμού και του συστήματος στην περιοχή και στη χώρα, κάνουν τα γεγονότα αυτά να υπερβαίνουν κατά πολύ την ανάλογη περίπτωση της εισβολής των ΜΑΤ και της παράδοσης με τα «χέρια ψηλά» των 170 στα γραφεία της «Ρήξης», στην οδό Θεμιστοκλέους, το 1985.
Από αυτήν την άποψη, τα γεγονότα ενδιαφέρουν και αφορούν κάθε αγωνιστή, εργαζόμενο, νεολαίο. Πρόκειται για κρατικές εισβολές σε πολιτικούς χώρους-στέκια συλλογικοτήτων, όπως στην πραγματικότητα είναι οι λεγόμενες καταλήψεις και αυτό δεν αλλάζει επειδή συνυπάρχουν στα στέκια αυτά διάφορες τάσεις του α/α/α χώρου. Ούτε, πολύ περισσότερο, αλλάζει επειδή κάποιοι δηλώνουν πως πρόκειται για «κοινωνικά στέκια», για «αντιεμπορευματικούς χώρους» και όποια άλλη (αυτ)απάτη τους οδηγεί να σκαρφιστούν η βαθιά ρεφορμιστική θεώρηση τους για το καπιταλιστικό σύστημα. Σε αυτήν ακριβώς τη βάση καταδικάσαμε την εισβολή που είναι βάρβαρη παραβίαση στοιχειώδους πολιτικού δικαιώματος το οποίο διεκδικούμε να ισχύει στην αστική δημοκρατία, ανεξάρτητα από το ποιες απόψεις ασκούσαν το δικαίωμα αυτό και ποιες διαφορές μας χωρίζουν από αυτές. Σε αυτή τη βάση καταδικάσαμε το όργιο των συλλήψεων, αντιπαρατεθήκαμε στην τρομολαγνεία και ζητήσαμε την άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων.
Σε αυτήν, επίσης, τη βάση θεωρούμε ότι απαιτείται η πιο πλατιά συσπείρωση δυνάμεων για την αγωνιστική, κινηματική υπεράσπιση των δημοκρατικών και πολιτικών δικαιωμάτων των μαζών που απροκάλυπτα έχουν μπει στο στόχαστρο του συστήματος. Στο ζήτημα αυτό δεν ανταποκρίνονται ούτε οι υποκλίσεις του ΚΚΕ στην αστική νομιμότητα -που τα όριά της ολοένα στενεύουν- ούτε βέβαια οι οπορτουνισμοί του ΣΥΡΙΖΑ που, στην «καλύτερη» περίπτωση, επιχειρεί να ψαρέψει στα θολά νερά της σύγχυσης και της υποταγής. Το ζήτημα αυτό αφορά το λαό και το λαϊκό κίνημα που είναι ο κεντρικός στόχος του συστήματος. Και βέβαια, σαν τέτοιο δεν μπορεί να ανοίξει και να τεθεί με πορείες που αρκούνται στο να «αναδείχνουν την ιδεολογία και συνθηματολογία» των α/α/α ομάδων και που περιορίζονται σε μια μικροκομματικού τύπου προβολή της δήθεν καθαρότητας και δήθεν πρωτοπορίας του α/α/α χώρου.
Ποιο είναι το «σχέδιο»;
Αν, λοιπόν, για εμάς η βασική πλευρά είναι η καταδίκη αυτής της πολιτικής του συστήματος και η απόλυτη εναντίωσή μας σε αυτές τις εισβολές, αυτό καθόλου δεν σημαίνει πως παραιτούμαστε από τη διατύπωση της πολιτικής μας αντίθεσης και κριτικής απέναντι στις δυνάμεις που δέχτηκαν τις επιθέσεις. Ακριβώς γιατί δεν έχουμε την άποψη πως ο λαός «δεν καταλαβαίνει» και «βρίσκεται στα κλουβιά του». Αλλά, αντίθετα, έχουμε την άποψη ότι το πρόβλημα του συστήματος και ο κεντρικός του στόχος είναι ο λαός και το κίνημά του. Η άποψη αυτή (μας) θέτει το καθήκον να αναζητήσουμε όρους πολιτικούς και κινηματικούς για την απάντηση στη φασιστικοποίηση και, άρα, όχι μόνο να μην παραιτηθούμε αλλά να εντείνουμε την κριτική μας σε αδιέξοδες λογικές και πρακτικές. Πολύ περισσότερο που τα γεγονότα αυτά και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο στάθηκαν σε αυτά οι ομάδες των α/α/α, πιστοποιούν αδιέξοδα και ελαφρότητες και ίσως υπαινίσσονται νέους τυχοδιωκτισμούς.
Ένα πρώτο ζήτημα είναι η κατάρρευση του μύθου των «κοινωνικών στεκιών»-«καταλήψεων» με τον οποίο είχαν ντύσει τις πολιτικές τους έδρες οι ομάδες αυτές εδώ και τόσα χρόνια. Μύθος που μπορεί να ταίριαζε με τις αντι-οργανωτικές αφηγήσεις και το ανάλογο προφίλ με το οποίο... οργανώνουν κόσμο οι ομάδες αυτές, ακόμα και να «βόλευε» για πρακτικούς οικονομικούς λόγους, αλλά που οπωσδήποτε τις έκανε πιο ευάλωτες στο κράτος που 4 φορές σε 25 ημέρες ήρθε να δείξει ότι θα έχουν τις «καταλήψεις» τους με την προϋπόθεση της δικής του συμφωνίας. Με αυτό δεν εννοούμε, βέβαια, ότι οι πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς και τα γραφεία τους είναι απρόσβλητα από το κράτος, αλλά οπωσδήποτε στην περίπτωση αυτών των ομάδων το ένδυμα της «κατάληψης» που αρνείται τις ευθύνες του πολιτικού χώρου, παρείχε μεγαλύτερη ευχέρεια στις κρατικές κατασταλτικές τρομοκρατικές επιδιώξεις.
Το χειρότερο είναι ότι οι αυταπάτες αυτές για «ελευθεριακές νησίδες» που το σύστημα θα επιτρέπει να υπάρχουν εντός του, επιβεβαιώθηκαν κατά τη διάρκεια των εισβολών και παρέμειναν -απ’ ό,τι φαίνεται- ισχυρότερες και μετά τα γεγονότα! Αυτό τουλάχιστον δείχνουν η «ανακατάληψη» και με τους όρους που έγινε στη Βίλα Αμαλίας που κατέληξε στη σύλληψη των 92, η επιλογή της κατάληψης των γραφείων της ΔΗΜΑΡ (είχαν, άραγε, εκτίμηση για «αδύναμο κυβερνητικό κρίκο» που θα έσπαγε και θα παράσερνε όλη την κυβέρνηση;) με τους 40 προσαχθέντες, η εκτίμηση για «ήττα του κράτους» μετά από όλα αυτά και τη σαρωτική έφοδο των κατασταλτικών δυνάμεων στη Λέλας Καραγιάννη! Ποια είναι, αλήθεια, η ποιοτική διαφορά όσον αφορά αυτούς καθαυτούς τους α/α/α μεταξύ των τωρινών γεγονότων και της ήττας που είχαν υποστεί με τη σύλληψη των 500 στο Πολυτεχνείο το 1995; Μήπως ότι τότε είχαν συλληφθεί με σκυφτό το κεφάλι, ενώ τώρα φώναζαν συνθήματα; Ή μήπως ότι τώρα το κράτος μπήκε στους δικούς τους χώρους ξανά και ξανά και τους έλεγξε με κάθε τρόπο που αυτό θα ήθελε, ενώ ταυτόχρονα τους έδωσε σήμα πως αυτό θα το κάνει όσο και όποτε θέλει;
Δεν γνωρίζουμε βέβαια με ποιες εκτιμήσεις καλλιεργούν το αίσθημα της επιτυχίας μετά από όλα αυτά. Ούτε πώς δικαιολογούν το φιάσκο της ανακατάληψης της Βίλας Αμαλίας. Ούτε πώς καταφέρνουν (αυτοί οι ορκισμένοι εχθροί της οργάνωσης και της «καταπίεσης» που αυτή σημαίνει για το «εξεγερτικό θυμικό» των «πρωτοπόρων») να πραγματοποιούν μαζική πορεία μετά από γεγονότα τέτοιας έντασης και να μην πέφτει στην άσφαλτο ούτε ένα μπουκάλι με νερό! Αντίθετα, μέσω του Indymedia δίνουν συγχαρητήρια στην περιφρούρηση της πορείας!!!
Πρόκειται για, ας πούμε, «πολιτική στροφή» εντός των ορίων που καθορίζουν οι ιδεολογικές προδιαγραφές του χώρου. Που μπορεί να πατάει στην κάμψη των αγώνων και του κινήματος και να θεωρεί πως είναι ευκαιρία, με την ανάλογη «καλή συμπεριφορά» που απαιτούν οι περιστάσεις, να αξιοποιήσουν την κάμψη και την αίσθηση του κινηματικού αδιεξόδου που υπάρχει σε τμήματα της νεολαίας για να ενισχύσουν το δυναμικό τους. Ίσως ακόμα και να φαντασιώνονται πως μπορεί να «χρησιμοποιήσουν» και το ΣΥΡΙΖΑ -ή έστω τμήματά του- «εκθέτοντάς» τον μπροστά στις ευθύνες του. Η δημόσια μεταξύ τους αντιπαράθεση για το αν και πόσο ήταν θετική η στάση του ΣΥΡΙΖΑ στα γεγονότα είναι αποκαλυπτική των ευρύτερων αυταπατών τους, αλλά και του κριτηρίου που έχουν διαμορφώσει για τη σημερινή κατάσταση. Το μόνο βέβαιο είναι πως με όλα αυτά τα τερτίπια δεν στοχεύουν να διατάξουν τις δυνάμεις τους μέσα στο λαό και να παλέψουν μαζί με το λαό και τη νεολαία. Γιατί εμείς αυτός θεωρούμε ότι είναι ο μόνος δρόμος για «να σπάσει ο τσαμπουκάς» του κράτους, για να αναιρεθούν και να αποκρουστούν τα μαύρα σχέδια του συστήματος.
Και αυτόν το δρόμο θέλει να υπηρετήσει το ΚΚΕ(μ-λ) με την ανάδειξη του ζητήματος της αντίστασης στη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής και της υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών, τόσο μέσα από την Πρωτοβουλία για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία όσο και μέσα από ευρύτερες κινήσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Ωστόσο, αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό από όλες αυτές τις πολιτικές δυνάμεις είναι ότι η ανάγκη ανάδειξης του ζητήματος και ανάληψης πλατιών κινηματικών πρωτοβουλιών είναι άμεση και επιτακτική.
Αντίθετα, ο α/α/α χώρος -με βάση τη γενικότερη συγκρότησή του και όλα όσα επέδειξε ως στάση και άποψη αυτές τις δύσκολες μέρες- βεβαιώνει πως δεν έχει καθόλου μια τέτοια σκέψη και κατεύθυνση. Εξάλλου, αν την είχε, θα την είχε εκφράσει, έστω με το δικό του τρόπο, σε όλα αυτά τα γεγονότα που πίεζαν αντικειμενικά να ανακαλύψει κανείς τη δύναμη του λαού και της μαζικής πάλης, στη βάση μιας πολιτικής λογικής απέναντι στο σύστημα. Γι’ αυτό μπορεί εύκολα να συμπεράνει κανείς πως η σημερινή «στροφή» δεν είναι παρά προετοιμασία νέων αδιέξοδων-τυχοδιωκτικών επιλογών.
Συνειρμοί και παραλληλισμοί
-Στις 11 Νοέμβρη του 1979 στην αντιφασιστική συγκέντρωση και πορεία που είχε καλέσει το ΚΚΕ(μ-λ) στη Θεσσαλονίκη ενάντια στην πρώτη εκδήλωση των χουντικών για την αποφυλάκιση των αρχηγών τους, μετά από συγκρούσεις με τα ΜΑΤ που προφύλαγαν τους χουντικούς-φασίστες από τους διαδηλωτές, περικυκλώθηκαν τα γραφεία του ΚΚΕ(μ-λ) στην Εγνατία και επιχειρήθηκε εισβολή σε αυτά. Η εισβολή αποκρούστηκε αποφασιστικά από την περιφρούρηση και δεν καταλήφθηκαν τα γραφεία από την αστυνομία. Οι σύντροφοι που συλλήφθηκαν έξω από τα γραφεία, αθωώθηκαν μετά από την ανάπτυξη ενός μεγάλου κινήματος αλληλεγγύης.
-Δεκέμβρης 1984. Η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιτρέπει στο Γάλλο αρχιφασίστα Λεπέν να επισκεφτεί την Ελλάδα. Παρά την άρνηση απάντησης από την τότε επίσημη «Αριστερά», ο τότε εξωκοινοβουλευτικός χώρος οργανώνει μια ολόκληρη κινητοποίηση αντίδρασης στη φασιστική πρόκληση, η οποία κορυφώνεται με μαζική διαδήλωση χιλιάδων ανθρώπων.
Μια από αυτές τις διαδηλώσεις δέχεται την άγρια επίθεση της ΠΑΣΟΚικής αστυνομίας και των ΜΑΤ ενώ αμέσως μετά ξεκινάει ένα άγριο κυνηγητό και πογκρόμ συλλήψεων. Πολλά μπλοκ καταφεύγουν στα Εξάρχεια κατά την υποχώρηση. Πολλοί διαδηλωτές καταφεύγουν στα γραφεία της «Ρήξης» (ομάδα του γνωστού Καραμπελιά) στην οδό Θεμιστοκλέους, ενώ ένα άλλο κομμάτι στα τότε γραφεία του ΚΚΕ(μ-λ) στη Σολωμού.
Η αστυνομία απειλεί με εισβολή, καταρχήν στα γραφεία της Ρήξης και μετά από «διαπραγματεύσεις» δυστυχώς πάνω από 150 διαδηλωτές -με επικεφαλής στελέχη της «Ρήξης»- παραδίδονται στην Αστυνομία, γεγονός που προκάλεσε αίσθηση στο πανελλήνιο και αποτέλεσε την απαρχή της διάλυσης ενός ολόκληρου χώρου.
Στη συνέχεια, διμοιρίες των ΜΑΤ επιχειρούν να σπάσουν την πόρτα των γραφείων του ΚΚΕ(μ-λ) με κραυγές και απειλές. Οι συγκεντρωμένοι στα γραφεία διαδηλωτές αρνούνται την παράδοση και θεωρούν την πιθανή εισβολή ως «αιτία πολέμου».
Με βάση την αποφασιστική αυτή στάση, ο τότε επικεφαλής της αστυνομίας Γεωργακάκης (υφιστάμενος του γνωστού Αρκουδέα) αποσύρει τις δυνάμεις των ΜΑΤ, με αποτέλεσμα να αποσοβηθεί μια τέτοια εισβολή που θα είχε πολλές αρνητικές συνέπειες όχι μόνο για το ίδιο το ΚΚΕ(μ-λ) αλλά και για το κίνημα ολόκληρο.
Καλέστηκε πορεία όπου συμμετείχαν και οι Αγωνιστικές Κινήσεις με δικό τους μπλοκ και συνθήματα κατά της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής αλλά και για την ενίσχυση και το άπλωμα της αντίστασης παντού, κόντρα στην αντεργατική-αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ.
Το βράδυ της Παρασκευής ομάδα του α/α/ε χώρου έκανε παρέμβαση στο χώρο που ο περιφερειάρχης γλεντούσε. Ακολούθησε στην κυριολεξία πογκρόμ αγωνιστών και νεολαίας, μαζεύοντας κόσμο απ'το δρόμο και από μαγαζιά, δημιουργώντας ένα έντονο κλίμα τρομοκρατίας και φόβου στη νεολαία.
Με βάση όλα αυτά, αναδημοσιεύουμε δύο παλιότερα κείμενα που θεωρούμε ότι μπορούν να βοηθήσουν στο να ανοίξουν συζητήσεις στη νεολαία, για τον τρόπο δράσης και κίνησης του α/α/ε χώρου και κατά πόσο αυτός βοηθάει στο να στρωθεί ο δρόμος για την οικοδόμηση κινήματος.
ΕΞΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ
ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ!
Η ΜΑΖΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΠΑΛΗ,
Ο ΜΟΝΟΣ ΦΡΑΓΜΟΣ ΣΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ
Ας θυμίσουμε, λοιπόν, κάποια πράγματα: 20/12 γίνεται η κρατική επιχείρηση-εισβολή στη Βίλα Αμαλίας χωρίς καμιά αντίδραση από όσους βρίσκονταν μέσα. Οκτώ άνθρωποι συλλαμβάνονται. Λίγες μέρες μετά (9/1) η πρωινή «ανακατάληψή» της τελειώνει το μεσημέρι με νέα αστυνομική επιχείρηση και τη σύλληψη 92 ανθρώπων. Την ίδια μέρα (9/1) γίνεται αντίστοιχη αστυνομική επιχείρηση στην κατάληψη Σκαραμαγκά, όπου συλλαμβάνονται άλλοι επτά, ενώ η κατάληψη των γραφείων της ΔΗΜΑΡ την ίδια μέρα (που προφανώς από κάποιους θεωρήθηκε ως η αρμόζουσα απάντηση στο πρόβλημα) τελειώνει σε λίγες ώρες με 40 προσαγωγές. Στις 15/1 γίνεται νέα αστυνομική εισβολή στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη. Προσάγονται 16 άτομα, αλλά -αφού οι αρχές «έκριναν» ότι δεν υπήρχαν «ευρήματα» στο κτίριο- αφέθηκαν ελεύθεροι και οι 16 και η «κατάληψη» από την ίδια μέρα επαναλειτούργησε. (Ανακοινώσεις του χώρου που περιγράφουν αναλυτικά την αστυνομική εισβολή, το πώς οι δυνάμεις καταστολής διέλυσαν στην κυριολεξία πόρτες και παράθυρα του κτιρίου, κατάσχεσαν μια σειρά αντικείμενα που βρήκαν στο κτίριο κ.ο.κ., καταλήγουν στη θέση ότι πρόκειται για «ήττα του κράτους»!!!) Μεταξύ της 9/1 και της 15/1 έχει μεσολαβήσει μαζική πορεία του α/α/α χώρου στις 12/1 που στα σχετικά μπλογκ επιχειρείται να αναδειχθεί ως πιστοποίηση της δυναμικής και της προοπτικής του χώρου αυτού.
Πρώτο και βασικό συμπέρασμα από όλα αυτά είναι η έξαρση της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής που προωθεί το σύστημα και η κυβέρνησή του με την πολύπλευρη αρωγή του συνόλου των πολιτικών και άλλων αστικών παραγόντων και με την αξιοποίηση της φασιστικής ΧΑ στο ρόλο του προπομπού αυτής της κατεύθυνσης. Φασιστικοποίηση που φθάνει για πρώτη φορά σε τέτοια κλίμακα (4 εισβολές σε 25 ημέρες) να αμφισβητεί-ακυρώνει το πολιτικό δικαίωμα ύπαρξης, συγκρότησης και λειτουργίας μιας συλλογικότητας και -σε κάθε περίπτωση- να το θέτει υπό την αίρεση των κριτηρίων του κράτους. Η συχνότητα των εισβολών (που θέλει να έχει και συνέχεια), το φόντο της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης, η αγριότητα του ιμπεριαλισμού και του συστήματος στην περιοχή και στη χώρα, κάνουν τα γεγονότα αυτά να υπερβαίνουν κατά πολύ την ανάλογη περίπτωση της εισβολής των ΜΑΤ και της παράδοσης με τα «χέρια ψηλά» των 170 στα γραφεία της «Ρήξης», στην οδό Θεμιστοκλέους, το 1985.
Από αυτήν την άποψη, τα γεγονότα ενδιαφέρουν και αφορούν κάθε αγωνιστή, εργαζόμενο, νεολαίο. Πρόκειται για κρατικές εισβολές σε πολιτικούς χώρους-στέκια συλλογικοτήτων, όπως στην πραγματικότητα είναι οι λεγόμενες καταλήψεις και αυτό δεν αλλάζει επειδή συνυπάρχουν στα στέκια αυτά διάφορες τάσεις του α/α/α χώρου. Ούτε, πολύ περισσότερο, αλλάζει επειδή κάποιοι δηλώνουν πως πρόκειται για «κοινωνικά στέκια», για «αντιεμπορευματικούς χώρους» και όποια άλλη (αυτ)απάτη τους οδηγεί να σκαρφιστούν η βαθιά ρεφορμιστική θεώρηση τους για το καπιταλιστικό σύστημα. Σε αυτήν ακριβώς τη βάση καταδικάσαμε την εισβολή που είναι βάρβαρη παραβίαση στοιχειώδους πολιτικού δικαιώματος το οποίο διεκδικούμε να ισχύει στην αστική δημοκρατία, ανεξάρτητα από το ποιες απόψεις ασκούσαν το δικαίωμα αυτό και ποιες διαφορές μας χωρίζουν από αυτές. Σε αυτή τη βάση καταδικάσαμε το όργιο των συλλήψεων, αντιπαρατεθήκαμε στην τρομολαγνεία και ζητήσαμε την άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων.
Σε αυτήν, επίσης, τη βάση θεωρούμε ότι απαιτείται η πιο πλατιά συσπείρωση δυνάμεων για την αγωνιστική, κινηματική υπεράσπιση των δημοκρατικών και πολιτικών δικαιωμάτων των μαζών που απροκάλυπτα έχουν μπει στο στόχαστρο του συστήματος. Στο ζήτημα αυτό δεν ανταποκρίνονται ούτε οι υποκλίσεις του ΚΚΕ στην αστική νομιμότητα -που τα όριά της ολοένα στενεύουν- ούτε βέβαια οι οπορτουνισμοί του ΣΥΡΙΖΑ που, στην «καλύτερη» περίπτωση, επιχειρεί να ψαρέψει στα θολά νερά της σύγχυσης και της υποταγής. Το ζήτημα αυτό αφορά το λαό και το λαϊκό κίνημα που είναι ο κεντρικός στόχος του συστήματος. Και βέβαια, σαν τέτοιο δεν μπορεί να ανοίξει και να τεθεί με πορείες που αρκούνται στο να «αναδείχνουν την ιδεολογία και συνθηματολογία» των α/α/α ομάδων και που περιορίζονται σε μια μικροκομματικού τύπου προβολή της δήθεν καθαρότητας και δήθεν πρωτοπορίας του α/α/α χώρου.
Ποιο είναι το «σχέδιο»;
Αν, λοιπόν, για εμάς η βασική πλευρά είναι η καταδίκη αυτής της πολιτικής του συστήματος και η απόλυτη εναντίωσή μας σε αυτές τις εισβολές, αυτό καθόλου δεν σημαίνει πως παραιτούμαστε από τη διατύπωση της πολιτικής μας αντίθεσης και κριτικής απέναντι στις δυνάμεις που δέχτηκαν τις επιθέσεις. Ακριβώς γιατί δεν έχουμε την άποψη πως ο λαός «δεν καταλαβαίνει» και «βρίσκεται στα κλουβιά του». Αλλά, αντίθετα, έχουμε την άποψη ότι το πρόβλημα του συστήματος και ο κεντρικός του στόχος είναι ο λαός και το κίνημά του. Η άποψη αυτή (μας) θέτει το καθήκον να αναζητήσουμε όρους πολιτικούς και κινηματικούς για την απάντηση στη φασιστικοποίηση και, άρα, όχι μόνο να μην παραιτηθούμε αλλά να εντείνουμε την κριτική μας σε αδιέξοδες λογικές και πρακτικές. Πολύ περισσότερο που τα γεγονότα αυτά και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο στάθηκαν σε αυτά οι ομάδες των α/α/α, πιστοποιούν αδιέξοδα και ελαφρότητες και ίσως υπαινίσσονται νέους τυχοδιωκτισμούς.
Ένα πρώτο ζήτημα είναι η κατάρρευση του μύθου των «κοινωνικών στεκιών»-«καταλήψεων» με τον οποίο είχαν ντύσει τις πολιτικές τους έδρες οι ομάδες αυτές εδώ και τόσα χρόνια. Μύθος που μπορεί να ταίριαζε με τις αντι-οργανωτικές αφηγήσεις και το ανάλογο προφίλ με το οποίο... οργανώνουν κόσμο οι ομάδες αυτές, ακόμα και να «βόλευε» για πρακτικούς οικονομικούς λόγους, αλλά που οπωσδήποτε τις έκανε πιο ευάλωτες στο κράτος που 4 φορές σε 25 ημέρες ήρθε να δείξει ότι θα έχουν τις «καταλήψεις» τους με την προϋπόθεση της δικής του συμφωνίας. Με αυτό δεν εννοούμε, βέβαια, ότι οι πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς και τα γραφεία τους είναι απρόσβλητα από το κράτος, αλλά οπωσδήποτε στην περίπτωση αυτών των ομάδων το ένδυμα της «κατάληψης» που αρνείται τις ευθύνες του πολιτικού χώρου, παρείχε μεγαλύτερη ευχέρεια στις κρατικές κατασταλτικές τρομοκρατικές επιδιώξεις.
Το χειρότερο είναι ότι οι αυταπάτες αυτές για «ελευθεριακές νησίδες» που το σύστημα θα επιτρέπει να υπάρχουν εντός του, επιβεβαιώθηκαν κατά τη διάρκεια των εισβολών και παρέμειναν -απ’ ό,τι φαίνεται- ισχυρότερες και μετά τα γεγονότα! Αυτό τουλάχιστον δείχνουν η «ανακατάληψη» και με τους όρους που έγινε στη Βίλα Αμαλίας που κατέληξε στη σύλληψη των 92, η επιλογή της κατάληψης των γραφείων της ΔΗΜΑΡ (είχαν, άραγε, εκτίμηση για «αδύναμο κυβερνητικό κρίκο» που θα έσπαγε και θα παράσερνε όλη την κυβέρνηση;) με τους 40 προσαχθέντες, η εκτίμηση για «ήττα του κράτους» μετά από όλα αυτά και τη σαρωτική έφοδο των κατασταλτικών δυνάμεων στη Λέλας Καραγιάννη! Ποια είναι, αλήθεια, η ποιοτική διαφορά όσον αφορά αυτούς καθαυτούς τους α/α/α μεταξύ των τωρινών γεγονότων και της ήττας που είχαν υποστεί με τη σύλληψη των 500 στο Πολυτεχνείο το 1995; Μήπως ότι τότε είχαν συλληφθεί με σκυφτό το κεφάλι, ενώ τώρα φώναζαν συνθήματα; Ή μήπως ότι τώρα το κράτος μπήκε στους δικούς τους χώρους ξανά και ξανά και τους έλεγξε με κάθε τρόπο που αυτό θα ήθελε, ενώ ταυτόχρονα τους έδωσε σήμα πως αυτό θα το κάνει όσο και όποτε θέλει;
Δεν γνωρίζουμε βέβαια με ποιες εκτιμήσεις καλλιεργούν το αίσθημα της επιτυχίας μετά από όλα αυτά. Ούτε πώς δικαιολογούν το φιάσκο της ανακατάληψης της Βίλας Αμαλίας. Ούτε πώς καταφέρνουν (αυτοί οι ορκισμένοι εχθροί της οργάνωσης και της «καταπίεσης» που αυτή σημαίνει για το «εξεγερτικό θυμικό» των «πρωτοπόρων») να πραγματοποιούν μαζική πορεία μετά από γεγονότα τέτοιας έντασης και να μην πέφτει στην άσφαλτο ούτε ένα μπουκάλι με νερό! Αντίθετα, μέσω του Indymedia δίνουν συγχαρητήρια στην περιφρούρηση της πορείας!!!
Πρόκειται για, ας πούμε, «πολιτική στροφή» εντός των ορίων που καθορίζουν οι ιδεολογικές προδιαγραφές του χώρου. Που μπορεί να πατάει στην κάμψη των αγώνων και του κινήματος και να θεωρεί πως είναι ευκαιρία, με την ανάλογη «καλή συμπεριφορά» που απαιτούν οι περιστάσεις, να αξιοποιήσουν την κάμψη και την αίσθηση του κινηματικού αδιεξόδου που υπάρχει σε τμήματα της νεολαίας για να ενισχύσουν το δυναμικό τους. Ίσως ακόμα και να φαντασιώνονται πως μπορεί να «χρησιμοποιήσουν» και το ΣΥΡΙΖΑ -ή έστω τμήματά του- «εκθέτοντάς» τον μπροστά στις ευθύνες του. Η δημόσια μεταξύ τους αντιπαράθεση για το αν και πόσο ήταν θετική η στάση του ΣΥΡΙΖΑ στα γεγονότα είναι αποκαλυπτική των ευρύτερων αυταπατών τους, αλλά και του κριτηρίου που έχουν διαμορφώσει για τη σημερινή κατάσταση. Το μόνο βέβαιο είναι πως με όλα αυτά τα τερτίπια δεν στοχεύουν να διατάξουν τις δυνάμεις τους μέσα στο λαό και να παλέψουν μαζί με το λαό και τη νεολαία. Γιατί εμείς αυτός θεωρούμε ότι είναι ο μόνος δρόμος για «να σπάσει ο τσαμπουκάς» του κράτους, για να αναιρεθούν και να αποκρουστούν τα μαύρα σχέδια του συστήματος.
Και αυτόν το δρόμο θέλει να υπηρετήσει το ΚΚΕ(μ-λ) με την ανάδειξη του ζητήματος της αντίστασης στη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής και της υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών, τόσο μέσα από την Πρωτοβουλία για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία όσο και μέσα από ευρύτερες κινήσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Ωστόσο, αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό από όλες αυτές τις πολιτικές δυνάμεις είναι ότι η ανάγκη ανάδειξης του ζητήματος και ανάληψης πλατιών κινηματικών πρωτοβουλιών είναι άμεση και επιτακτική.
Αντίθετα, ο α/α/α χώρος -με βάση τη γενικότερη συγκρότησή του και όλα όσα επέδειξε ως στάση και άποψη αυτές τις δύσκολες μέρες- βεβαιώνει πως δεν έχει καθόλου μια τέτοια σκέψη και κατεύθυνση. Εξάλλου, αν την είχε, θα την είχε εκφράσει, έστω με το δικό του τρόπο, σε όλα αυτά τα γεγονότα που πίεζαν αντικειμενικά να ανακαλύψει κανείς τη δύναμη του λαού και της μαζικής πάλης, στη βάση μιας πολιτικής λογικής απέναντι στο σύστημα. Γι’ αυτό μπορεί εύκολα να συμπεράνει κανείς πως η σημερινή «στροφή» δεν είναι παρά προετοιμασία νέων αδιέξοδων-τυχοδιωκτικών επιλογών.
Συνειρμοί και παραλληλισμοί
-Στις 11 Νοέμβρη του 1979 στην αντιφασιστική συγκέντρωση και πορεία που είχε καλέσει το ΚΚΕ(μ-λ) στη Θεσσαλονίκη ενάντια στην πρώτη εκδήλωση των χουντικών για την αποφυλάκιση των αρχηγών τους, μετά από συγκρούσεις με τα ΜΑΤ που προφύλαγαν τους χουντικούς-φασίστες από τους διαδηλωτές, περικυκλώθηκαν τα γραφεία του ΚΚΕ(μ-λ) στην Εγνατία και επιχειρήθηκε εισβολή σε αυτά. Η εισβολή αποκρούστηκε αποφασιστικά από την περιφρούρηση και δεν καταλήφθηκαν τα γραφεία από την αστυνομία. Οι σύντροφοι που συλλήφθηκαν έξω από τα γραφεία, αθωώθηκαν μετά από την ανάπτυξη ενός μεγάλου κινήματος αλληλεγγύης.
-Δεκέμβρης 1984. Η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιτρέπει στο Γάλλο αρχιφασίστα Λεπέν να επισκεφτεί την Ελλάδα. Παρά την άρνηση απάντησης από την τότε επίσημη «Αριστερά», ο τότε εξωκοινοβουλευτικός χώρος οργανώνει μια ολόκληρη κινητοποίηση αντίδρασης στη φασιστική πρόκληση, η οποία κορυφώνεται με μαζική διαδήλωση χιλιάδων ανθρώπων.
Μια από αυτές τις διαδηλώσεις δέχεται την άγρια επίθεση της ΠΑΣΟΚικής αστυνομίας και των ΜΑΤ ενώ αμέσως μετά ξεκινάει ένα άγριο κυνηγητό και πογκρόμ συλλήψεων. Πολλά μπλοκ καταφεύγουν στα Εξάρχεια κατά την υποχώρηση. Πολλοί διαδηλωτές καταφεύγουν στα γραφεία της «Ρήξης» (ομάδα του γνωστού Καραμπελιά) στην οδό Θεμιστοκλέους, ενώ ένα άλλο κομμάτι στα τότε γραφεία του ΚΚΕ(μ-λ) στη Σολωμού.
Η αστυνομία απειλεί με εισβολή, καταρχήν στα γραφεία της Ρήξης και μετά από «διαπραγματεύσεις» δυστυχώς πάνω από 150 διαδηλωτές -με επικεφαλής στελέχη της «Ρήξης»- παραδίδονται στην Αστυνομία, γεγονός που προκάλεσε αίσθηση στο πανελλήνιο και αποτέλεσε την απαρχή της διάλυσης ενός ολόκληρου χώρου.
Στη συνέχεια, διμοιρίες των ΜΑΤ επιχειρούν να σπάσουν την πόρτα των γραφείων του ΚΚΕ(μ-λ) με κραυγές και απειλές. Οι συγκεντρωμένοι στα γραφεία διαδηλωτές αρνούνται την παράδοση και θεωρούν την πιθανή εισβολή ως «αιτία πολέμου».
Με βάση την αποφασιστική αυτή στάση, ο τότε επικεφαλής της αστυνομίας Γεωργακάκης (υφιστάμενος του γνωστού Αρκουδέα) αποσύρει τις δυνάμεις των ΜΑΤ, με αποτέλεσμα να αποσοβηθεί μια τέτοια εισβολή που θα είχε πολλές αρνητικές συνέπειες όχι μόνο για το ίδιο το ΚΚΕ(μ-λ) αλλά και για το κίνημα ολόκληρο.
Πέμπτη 17 Γενάρη 2013
Αντρέας Βογιατζόγλου
Νίκος Παπαβασιλείου
-στελέχη του ΚΚΕ(μ-λ)-
καθώς και το κείμενο
"Δικαίωση με ήττα;" που θα το βρείτε στη βιβλιοθήκη του Αντίσταση στης γειτονιές.
Σχόλια