Με αφορμή ένα Δ.Σ. ……


Οι αφορμές είναι πολλές μα η αλήθεια μία….

Στις 16/4 στο διοικητικό συμβούλιο Μαθηματικού με θέμα τα περί των εκλογών, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ έθεσε θέμα απαγόρευσης στις Αγωνιστικές Κινήσεις να αναγράφουν στο ψηφοδέλτιό τους ότι απέχουν από τα όργανα συνδιοίκησης(τμήμα- γενική συνέλευση καθηγητών)

ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ ?

Αρχικά ακούγεται παράλογο κάτι τέτοιο, μιας και από πρώτης άποψης τους βοηθά σε ένα από αυτά που επιδιώκουν. Να πάρουν περισσότερες θέσεις στο τμήμα και να γίνουν «διαπραγματευτές» των αναγκών των φοιτητών, με τα σχετικά ανταλλάγματα για αυτούς.
Παράλογο, μιας και θα έχουν ένα περισσότερο επιχείρημα στο γιατί να μην ψηφίσει ο κόσμος αγωνιστικές κινήσεις, «αφού αυτούς δεν τους νοιάζει τίποτα και δεν έρχονται καν στο τμήμα, εκεί που παίρνονται οι αποφάσεις» (και δεν θα είναι άλλωστε οι πρώτοι που θα χρησιμοποιούν αυτό το επιχείρημα, κάποιοι άλλοι έχουν φροντίσει να το «εφεύρουν» εδώ και καιρό)

ΤΙΠΟΤΑ ΟΜΩΣ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΛΟΓΟ !

Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ έχει λόγους που δεν θέλει να τίθεται καν το θέμα περί αποχής από τα συνδιοικητικά όργανα. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι το πρόβλημά της είναι ότι μια αριστερή δύναμη «τολμάει και κατεβαίνει» σε μία σχολή που «της ανήκει». Δεν θα είχε άδικο. Χρόνια τώρα η ΔΑΠ εκτρέφει και εκτρέφεται από την ιδιοκτησιακή-αντιδημοκρατική-τραμπούκικη λογική του αποφασίζομεν και διατάσσομεν. Τώρα θα την άλλαζε που έχει γίνει πια και επίσημο δόγμα της τρόικας, της τρικομματικής κυβέρνησης, και των Σαμαρά-Δένδια , των μεγάλων αφεντικών της, του «γονέα» της, της ΝΔ?

Υπάρχει όμως και άλλος λόγος

Τα συνδιοικητικά όργανα, τα όργανα δηλαδή που φοιτητές και καθηγητές «αποφασίζουν μαζί», έχουν παίξει χρόνια τώρα έναν πολύ βρώμικο ρόλο. 

► Ποιος είναι αυτός ? 

Ότι εκλεγμένοι φοιτητές σε συνεννόηση με τους καθηγητές περνάνε την γραμμή του υπουργείου της εκάστοτε κυβέρνησης. 

► Ποια είναι αυτή η γραμμή? 

Αυτή που μας κόβει μαζικά στα μαθήματα, αυτή που κάνει υποχρεωτικές τις παραδόσεις και μας βάζει να τρέχουμε από αίθουσα σε αίθουσα με σκυμμένο το κεφάλι. Αυτή που εισάγει το πολλαπλό σύγγραμμα, που κόβει τη δωρεάν σίτιση στις λέσχες, που περιορίζει τραγικά των αριθμό των φοιτητών που μένουν σε εστίες. Αυτή που διαλύει ότι δημόσιο και δωρεάν έχει μείνει στην παιδεία.Αυτή που δεν θέλει να μας αφήσει να σηκώσουμε το κεφάλι.
Γιατί ξέρει καλά πως αν το σηκώσουμε θα δούμε ότι όλο αυτό είναι ένα καλοστημένο κόλπο. Ένα κόλπο για να μην δούμε πως αυτοί που μας λένε μόνο να διαβάζουμε και να μην ασχολούμαστε με τίποτα άλλο, είναι οι ίδιοι που μας οδηγούν στην ανεργία. Οι ίδιοι που κάνουν τα πτυχία μας κουρελόχαρτα. Οι ίδιοι που στηρίζουν ένα σύστημα που οδηγεί την κοινωνία στην φτώχεια. Για να μην δούμε ότι είναι αυτοί που φταίνε για τα προβλήματά μας και κυρίως να μην δούμε πως η λύση των προβλημάτων μας βρίσκεται στη σύγκρουση μαζί τους.

Στις συνελεύσεις τμήματος χρόνια τώρα εκλεγμένοι φοιτητές πάνε να «λύσουν τα προβλήματά μας» , αυτοί για μας, χωρίς εμάς. Και πράγματι λύνουν προβλήματα…… Αλλά όχι τα δικά μας, αλλά τα δικά τους. Πόσοι και πόσοι συδιοικητικοί δεν έχουν βρεθεί σε διδακτορικά, σε θέσεις δίπλα σε καθηγητές (που τυχαία στο παρελθόν είχαν πιθανά ψηφίσει)….

Πόσες και πόσες φορές δεν έχει χρησιμοποιηθεί σαν άλλοθι από το σύστημα το «μα και εσείς συμμετέχετε στη διοίκηση του πανεπιστημίου», «μα και οι φοιτητές ψήφισαν για να περάσει αυτό το μέτρο» ?

Οι φοιτητές δεν έχουν καμιά δουλειά σε όργανα που έχει στήσει το κράτος!

Η δουλειά τους είναι αλλού ! Στα δικά τους όργανα, στις δικές τους διαδικασίες. Στα διοικητικά τους συμβούλια, στις γενικές τους συνελεύσεις, στα κάθε είδους τριτοβάθμια όργανα που κάθε φορά επιλέγουν να χτίσουν και να χρησιμοποιήσουν, είτε αυτά είναι συντονιστικά είτε είναι η ΕΦΕΕ, μακριά και ενάντια σε όργανα που έστησε το κράτος.
Τα όργανα που έστησε το κράτος(συδιοικητικά), απλά είναι του κράτους. Όργανα, που όπως είναι λογικό και αναπόφευκτο, είναι φτιαγμένα έτσι ώστε την πλειοψηφία να την έχει πάντα το κράτος, Όργανα που στο μόνο που χρησιμεύουν είναι να δίνουν επίφαση δημοκρατικότητας και άλλοθι στο σύστημα να χτυπά τα δικαιώματα μας, να συκοφαντεί τους αγώνες μας!
Και άντε η ΔΑΠ θα πει κάποιος «ψυλλιασμένος». Η αριστερά τι λέει για όλα αυτά? Αυτοί που αγωνίζονται στο όνομα του λαού και για τον λαό? Η άκρη του νήματος για να δοθεί απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι η στάση της ΠΚΣ στο συγκεκριμένο δ.σ. Ξαφνική αλλαγή στάσης με τελικό αποτέλεσμα στάση Πόντιου Πιλάτου. Λευκό στην ψηφοφορία για το αν μπορεί να αναγράφεται στο ψηφοδέλτιό μας η θέση μας περί αποχής από τη διαδικασία της συνδιοίκησης.
Και πάλι θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος πως ο λόγος είναι ψηφοθηρικός. Και πάλι με βάση τη στάση τους εδώ και πολλά χρόνια δεν έχουμε λόγο να πιστέψουμε πως έχει άδικο.

Μα και πάλι δυστυχώς υπάρχουν και άλλοι λόγοι.

Εδώ θα χρειαστούμε μια ιστορική αναδρομή.

Οι φοιτητικοί σύλλογοι και οι διαδικασίες τους είναι μια παλιά ιστορία. Οι φοιτητικές εκλογές δεν χαρίστηκαν από κανέναν. Αντίθετα κερδήθηκαν από τους φοιτητές, για τους φοιτητές και για ένα ανεξάρτητο από το κράτος φοιτητικό κίνημα στο πλευρό του λαού. Συγκεκριμένα οι ελεύθερες φοιτητικές εκλογές ήταν ένα από τα βασικά αιτήματα του φοιτητικού κινήματος μέσα στη χούντα, ενάντια στην προσπάθεια της δικτατορίας να διορίζει αυτή τους φοιτητικούς εκπροσώπους. Ένα από τα αιτήματα που συσπείρωσε τις φοιτητικές μάζες και τις οδήγησε (μαζί με άλλες, φυσικά διαδικασίες) στον μεγαλειώδη αντιδικτατορικό αγώνα τους.

Έτσι δημιουργήθηκαν οι φοιτητικοί σύλλογοι και οι φοιτητικές εκλογές, σαν όργανα και σαν διαδικασία. Δημοκρατικά και ανεξάρτητα από κρατικές δομές και «δεσμεύσεις».

Με αυτή την παρακαταθήκη το φοιτητικό κίνημα με μαζικό και παρατεταμένο αγώνα κατάφερε να ανατρέψει τον αντιδραστικό νόμο του 1979. Το σύστημα όμως συνέχισε την επίθεσή του και το 1982 έφερε, με τον «νέο άνεμο» του ΠΑΣΟΚ, νέο νόμο που περιείχε μια σειρά διατάξεων. Μία από αυτές ήταν η θέσπιση της συνδιοίκησης, της συνευθύνης και της συνδιαλλαγής του φοιτητικού κινήματος με το κράτος και τους καθηγητικούς του μηχανισμούς μέσα στα πανεπιστήμια. Η κοινοβουλευτική αριστερά ΚΚΕ και ΚΚΕ(εσ.) –μετέπειτα ΣΥΝ και νυν ΣΥΡΙΖΑ- «τσίμπησαν» στον άνεμο της δημοκρατικής «αλλαγής» και βρέθηκαν να συνδιοικούν στα πανεπιστήμια, όπως άλλωστε και σε όλη την κοινωνία (με αποκορύφωμα την επαίσχυντη συγκυβέρνηση του 89’). Για να γίνει κατανοητή η στάση τους αρκεί να αναφερθεί ότι όχι απλά αποδέχτηκαν αυτόν τον νόμο, αλλά τον θεώρησαν τόσο θετικό, κυρίως λόγω του ρόλου που τους προσέδιδε, που τον προάσπισαν, παρεμποδίζοντας την όποια προσπάθεια στησίματος κινήματος ανατροπής του, με όποιον τρόπο μπορούσαν. Το πόσο δημοκρατική, και κυρίως το πόσο αλλαγή ήταν βέβαια η αλλαγή αυτή του ΠΑΣΟΚ το βιώνουμε σήμερα ξεκάθαρα στο πετσί μας όλοι. Είτε από την ανεργία είτε από την αστυνομία όταν διεκδικούμε τα δικαιώματά μας, είτε, είτε, είτε….

Έτσι διαμορφώθηκε αυτή η αριστερά, τέτοια είναι και δεν πρόκειται να αλλάξει. Συνέβαλλε και αυτή στο ξεδόντιασμα του ισχυρού φοιτητικού κινήματος, δεν ανέλαβε ποτέ τις ευθύνες της και συνεχίζει στο ίδιο τέμπο. Όσο και αν τα πράγματα δείχνουν πια όλο και πιο ξεκάθαρα πως αυτό το σύστημα δεν επιδέχεται συμβιβασμούς, συνδιοικήσεις και «ψιλοθετικές» αλλαγές. Αντίθετα όσο το σύστημα σκληραίνει, τόσο η γραμμή της συνδιαλλαγής από μεριάς τους φουντώνει. Τι πιο χαρακτηριστικό από τη μετατόπιση του Συν-Συριζα από τις πλατείες στα σαλόνια των Ομπάμα- Σαρόν, των μεγαλύτερων δολοφόνων της ανθρωπότητας.

Όσο για τα ΕΑΑΚ, θα ήταν σημαντικότατη πολιτική παράληψη να μην αναφερθούμε. Ο τυχοδιωκτισμός τους είναι κάτι παραπάνω από φανερός. Για να δικαιολογήσουν την στάση τους και τη συμμετοχή τους στη συνδιαχείρηση, τόσο στα ίδια τους τα μέλη όσο και στο κόσμο που έχουν αναφορά, εντείνουν την σύγχυση. Αντί να ξεκαθαρίζουν το ποιες είναι οι διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος και το ποιες αυτές του κράτους. Αντί να ξεκαθαρίσουν το σε ποια όργανα ο συσχετισμός είναι αρνητικός λόγω πολιτικής αδυναμίας του κινήματος και σε ποια είναι αρνητικός γιατί απλά ανήκουν στο σύστημα, τα τσουβαλιάζουν όλα. «Συμμετέχουμε (λέει) στα δ.σ. των συλλόγων και στα συνδιοικητικά όργανα για να ενημερωνόμαστε και για να ελέγχουμε». Καμία διαφοροποίηση δεν κάνουν ανάμεσα σε ένα όργανο που είναι αποκλειστικά των φοιτητών και σε ένα άλλο που οι φοιτητές έχουν απλά τον ρόλο της γλάστρας(στην καλύτερη εκδοχή). Οι αυταπάτες για τον ρόλο των καθηγητών και τον χαρακτήρα της εκπαίδευσης του συστήματος(και επί της ουσίας του ίδιου του συστήματος) σε όλο τους το μεγαλείο. Στην πραγματικότητα τα κόμματα που συμμετέχουν στα ΕΑΑΚ γνωρίζουν πολύ καλά αυτές τις διαφορές, αλλά έχουν αποφασίσει να συγκροτούν έναν κόσμο σε οπαδική βάση και να μην δίνουν συνολικά πολιτικά την μάχη ενάντια στην προωθούμενη «αντικομματική»-αντιοργανωτική - «αντιεκλογική» προπαγάνδα του συστήματος. Χρησιμοποιώντας αισχρά ψηφοθηρικά τον μανδύα του ακομμάτιστου, του ανεξάρτητου ενίοτε και του υπερ(αμεσο)δημοκράτη. Η πραγματικότητα βέβαια είναι αμείλικτη για όποιον θέλει να τη δει. Μιλάει και λέει το ότι με «πλέρια αμεσοδημοκρατία» υπάρχει μια γραμμή ενιαία, μια εκλογική καταγραφή ενιαία, και πως μια χαρά οι θέσεις στη συνδιοίκηση ,όπου μπορούνε, παίρνονται. Όσο για τον περιβόητο έλεγχο, απλά καλά θα κάνει όποιος ενδιαφέρεται να ψάξει (και) με ποιου τις ψήφους εκλέχθηκε ο «αριστερός» πρύτανης που ενέκρινε πρώτος το σπάσιμο του ασύλου στο πολυτεχνείο στην Αθήνα……

Η άποψή μας

Ίσως κάποια από αυτά που γράφονται σε αυτήν εδώ την προκήρυξη να σου φαίνονται παλιά, ξεπερασμένα. Ίσως πάλι κάποια άλλα «εξωγήινα» ή ξύλινα. Δεν είναι έτσι. Για τους φοιτητές και για τον λαό, δεν πρέπει να είναι έτσι. Δεν μας αφήνει η πραγματικότητα περιθώριο να τα βλέπουμε έτσι.

Πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι υπάρχει ένας ολόκληρος μηχανισμός που παλεύει να μας κάνει να ξεχάσουμε τους αγώνες και την ιστορία του φοιτητικού κινήματος. Είναι ο ίδιος μηχανισμός που μας στέλνει στην ανεργία, που μας κάνει τα βράδια τρομοκρατικές εξακριβώσεις με την αστυνομία του, που με το χαράτσι που επέβαλε δεν μας αφήνει να πληρώσουμε το νοίκι, που αδειοδοτεί τους καθηγητές να κόβουν το 90% σε πολλά μαθήματα. Που θέλει να μας διώξει από το «νέο» πανεπιστήμιο που φτιάχνει, αυτό για λίγους και εκλεκτούς, το πανεπιστήμιο του μνημονίου. Είναι ο μηχανισμός των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ-ΔΝΤ και των ντόπιων δυναστών, της αστικής τάξης της χώρας με τα κόμματά της. Ο μηχανισμός αυτός δεν θα μπορούσε να λείπει από το πανεπιστήμιο! Είναι εδώ και έχει πολλούς εκφραστές. Από τον καθηγητή που συνήθισε χρόνια τώρα το κονδύλι της ΕΕ και έγινε έτσι ο καλύτερος προπαγανδιστής της, μέχρι τις παρατάξεις των κυβερνητικών παρατάξεων, της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ. Αυτός ο μηχανισμός είναι ο αντίπαλός μας. Αυτός είναι που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Την ιδεολογία του, την εξουσία του, τους κάθε λογής εκβιασμούς του. Στην σύγκρουση με αυτόν βρίσκεται το μέλλον μας, στους αγώνες μας ενάντιά του η προοπτική μας. Στον αγώνα αυτό το φοιτητικό κίνημα κίνημα πρέπει να βαδίσει τον δρόμο του χτισίματος δομών και μορφών πάλης που θα ναι πρώτα και κύρια ανεξάρτητοι από το κράτος και τους μηχανισμούς του. Στον δρόμο αυτό η συνδιοίκηση και η κάθε μορφής συνδιαλλαγή δεν έχει θέση. Πρέπει να πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων. Στον δρόμο αυτό το φοιτητικό κίνημα πρέπει να αναζητήσει τους φυσικούς του συμμάχους. Όχι τα κρατικά φερέφωνα αλλά τον αγωνιζόμενο λαό και την εργατική τάξη. Όλους αυτούς με τους οποίους μπορεί και πρέπει να παλέψει μαζί. Να συνταιριάξει τον αγώνα του για σπουδές-δουλειά για όλο το λαό, με τον αγώνα για δικαιώματα για δουλειά-ειρήνη-δημοκρατία. Σε αυτόν τον καμβά αντιπαλεύουμε χρόνια τώρα την προσπάθεια του αστικού κράτους να πλήξει τον φοιτητικό συνδικαλισμό με την νομοθετική παρέμβασή του και την θέσπιση της συνδιοίκησης, όπως αντιπαλεύουμε κάθε νόμο και μέτρο που άμεσα ή έμμεσα πλήττει τα φοιτητικά δικαιώματα, που οδηγεί στη διάλυση του φοιτητικού κινήματος.

Σε αυτόν τον καμβά θα δώσουμε τις δυνάμεις μας για την ανάπτυξη ενός φοιτητικού κινήματος ανεξάρτητο από το κράτος, που παλεύει για το δικαίωμα στις σπουδές στο πλευρό του αγωνιζόμενου λαού για την ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης.

Σχόλια