Φοιτητής… ή μήπως μαθητής;

Το τελευταίο διάστημα στα πανεπιστήμια παρατηρείται ένα κλίμα αυταρχισμού και αυθαιρεσίας από μέρους των καθηγητών, που θυμίζει σχολικό περιβάλλον και σε πολλές περιπτώσεις μια ακόμα πιο εντατικοποιημένη και αυστηρή μορφή του. Το κλίμα αυτό όμως ούτε τυχαίο είναι ούτε οφείλεται στις ιδιοτροπίες κάποιων κακών ή αυστηρών καθηγητών. Όλα αυτά μας βρίσκουν την ώρα, που ο λαός και η εργατική τάξη δέχονται τη μεγαλύτερη επίθεση στα δικαιώματά τους. Αφού η κυβέρνηση κάτω από τις επιταγές των ευρωπαίων και αμερικάνων ιμπεριαλιστών διαλύει δικαιώματα δεκαετιών. Σε αυτήν την  περίοδο της κρίσης, που μας πιέζει όλο και περισσότερο για την άμεση απόκτηση πτυχίου και την αναζήτηση εργασίας, το πανεπιστήμιο παίρνει την πιο αντιδραστική του μορφή.

Η πραγματικότητα στις σχολές δεν είναι ξεκομμένη από τη γενικότερη επίθεση. Αρκεί να δούμε ποιός είναι παραδοσιακά ο ρόλος του πανεπιστημίου για να εξηγήσουμε τη σχολειοποίηση,  που παρατηρείται τον τελευταίο καιρό. Το πανεπιστήμιο λοιπόν εξυπηρετεί δύο σκοπούς.

Ο πρώτος είναι να αναπαράγει την κυρίαρχη ιδεολογία. Πρόκειται  για την πολιτική, που μας θέλει σκυφτούς και φοβισμένους να δεχόμαστε και να στηρίζουμε ένα εκμεταλλευτικό και άδικο σύστημα. Γι’ αυτό σε κάθε εποχή και κυρίως τώρα, που η  όλο και μεγαλύτερη πίεση γεννάει στην νεολαία την ανάγκη της αντίστασης, το πανεπιστήμιο αξιοποιεί κάθε μέσο πειθάρχησης και εκφοβισμού. Έτσι ο φοιτητής καλείται να ανταπεξέλθει σε κάθε απαίτηση του καθηγητή όσο παράλογη κι αν είναι αυτή.

Ο δεύτερος ρόλος του πανεπιστημίου έχει να κάνει με την προετοιμασία ενός δυναμικού, που θα ενταχθεί αργότερα στις διάφορες θέσεις εργασίας. Και αφού το πανεπιστήμιο εκπαιδεύει τους νέους για τη στελέχωση της παραγωγής, σε περιόδους κρίσης εντείνεται ο ταξικός του χαρακτήρας. Αυτό σημαίνει ότι αφού η παραγωγή χρειάζεται λιγότερους πτυχιούχους θα πρέπει να σπουδάσουν λιγότεροι και ένας τρόπος για να γίνει αυτό είναι να μπουν ακόμα περισσότερα εμπόδια για το πτυχίο. Και στο πλαίσιο αυτό οι σπουδές εντατικοποιούνται, τα κοψίματα και οι διαγραφές πέφτουν βροχή και κόβεται κάθε παροχή όπως σίτιση, στέγαση βιβλία. Αυτοί που θα μείνουν λοιπόν στο πανεπιστήμιο είναι οι λίγοι και εκλεκτοί, εκείνοι που δεν χρειάζεται να δουλεύουν και οι οικογένειές τους μπορούν να ανταπεξέλθουν στα έξοδα των σπουδών την ώρα που καταργείται κάθε έννοια δωρεάν παιδείας.

Όλα τα παραπάνω θα οξυνθούν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό με την πλήρη εφαρμογή του νόμου πλαίσιο που επιχειρείται μέρα με την μέρα. Ας δούμε όμως μερικά από αυτά πού θα ακολουθήσουν.

ΕΡΓΑΣΙΕΣ: Παρότι είναι κάτι που στις περισσότερες σχολές είναι ήδη πραγματικότητα (πχ στα ΤΕΙ αποτελούν ένα καθιερωμένο φαινόμενο, και όχι μόνο εκεί), όσο περνάει ο καιρός θα διευρύνεται η εφαρμογή τους. Και μπορεί να πλασάρονται με το «τυράκι» ότι δίνουν έξτρα βαθμούς, αρκεί μια ματιά στις περιπτώσεις που ήδη έχουν καθιερωθεί για να καταλάβουμε που το πάνε. Και εκεί που το πάνε είναι, ένα ακόμα μέτρο για να φτάνουμε στην εξεταστική με πολύ λιγότερες πιθανότητες να περάσουμε το μάθημα. Αφού χωρίς την εργασία συμβαίνει να δίνεις μαθήματα με άριστα ακόμα και το 5!!!

ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ: Ή αλλιώς οι γνωστές μας αλυσίδες (όπως πάλι στα ΤΕΙ αποτελούσαν μέχρι τώρα καθιερωμένο φαινόμενο). Ο νόμος πλαίσιο λοιπόν προβλέπει ξεκάθαρα την εισαγωγή προαπαιτούμενων σε όλες τις σχολές κάτι που σίγουρα θα δυσκολέψει το δρόμο προς το πτυχίο, η εμπειρία από την μέχρι τώρα εφαρμογή τους το αποδεικνύει εξάλλου.

ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΩΝ: Το έχουμε δει από την  προσπάθεια κατάργησης των πτυχιακών εξεταστικών σε σχολές που υπήρχαν, πχ Φυσικό Αθήνας. Αλλά και στο κόψιμο της δεύτερης εξεταστικής του Φλεβάρη στα ΤΕΙ.

Σε όλα τα παραπάνω έρχεται να προστεθεί και ο τρόπος αντιμετώπισης των φοιτητών απ’ τους καθηγητές μιας και οι προσβολές δίνουν και παίρνουν μέσα στα εργαστήρια και τα αμφιθέατρα σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Η «καθηγητική αυθεντία» πρέπει να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για όλα τα ζητήματα, ακόμα και για την πολιτική κατάσταση. Ιδιαίτερα στα μικρά έτη οι καθηγητές υιοθετούν μια συμπεριφορά δασκάλου, που μονίμως επιπλήττει τους «τεμπέληδες» φοιτητές και δεν παραλείπει να τους υπενθυμίζει ότι όλα αυτά γίνονται για το καλό τους, για να αγαπήσουν το μάθημα( σε λίγο θα μας πουν ότι και το κόψιμο των βιβλίων ή η επιβολή διδάκτρων είναι για το καλό μας).

Απέναντι σε όλα αυτά οι φοιτητές αυτή τη στιγμή βρίσκονται μουδιασμένοι και είναι λογικό να στρέφονται σε ατομικές λύσεις, να υποκύπτουν στη λογική, που τους μετατρέπει από φοιτητές σε ρομποτάκια γνώσης, ελπίζοντας  ότι θα εξασφαλίσουν το πολυπόθητο πτυχίο, πριν έρθουν τα χειρότερα. Τα χειρότερα όμως θα έρχονται πιο γρήγορα όσο εμείς μένουμε απλοί παρατηρητές. Γι’ αυτό δεν  χρειάζονται ατομικές λύσεις, ούτε και προσπάθειες για άγονους διαλόγους με τους εκπροσώπους αυτού του συστήματος. Αυτήν την κατάσταση μπορούμε να την ανατρέψουμε μόνο μέσα από τα όργανα του Συλλόγου μας! 

Μέσα από τις Γενικές μας συνελεύσεις και με αποφάσεις αγώνα θα οικοδομήσουμε ένα μαχόμενο φοιτητικό κίνημα, που στο πλευρό του λαού θα αντισταθεί στο μαύρο μέλλον, που μας ετοιμάζουν αλλά και που θα υπερασπιστεί το λαϊκό δικαίωμα στην παιδεία που τίθεται υπό αμφισβήτηση.