Βρισκόμαστε σήμερα σε μια περίοδο οξυμένης κρίσης, σε μία περίοδο όπου καθημερινά βλέπουμε να γκρεμίζονται δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών. Παράλληλα όμως βρισκόμαστε και σε μία περίοδο όπου το κίνημα κάνει τα πρώτα του βήματα σε κατεύθυνση ανασυγκρότησης. Έτσι από τις αρχές Αυγούστου έχουμε δει το φοιτητικό κίνημα να έχει μπει ξανά στον δρόμο του Αγώνα, στον δρόμο των συνελεύσεων, των καταλήψεων και των διαδηλώσεων ενάντια στον νέο Νόμο Πλαίσιο που είναι πραγματικά η ταφόπλακα οποιονδήποτε δικαιωμάτων είχαν κατακτήσει οι φοιτητές το προηγούμενο διάστημα.
Μέσα σε ένα κίνημα λοιπόν κατατίθενται και παλεύονται όλων των ειδών οι γραμμές και πολιτικές απόψεις. Για μας όμως οι δρόμοι τους οποίους έχει να επιλέξει το φοιτητικό κίνημα και συνολικότερα το λαϊκό είναι δύο, ο δρόμος της υποταγής, της ήττας και της ενσωμάτωσης και ο δρόμος του μαζικού παρατεταμένου αγώνα μέχρι την νίκη. Μία από τις γραμμές που θεωρούμε ότι αποπροσανατολίζει το κίνημα και του δίνει ηττοπαθή χαρακτηριστικά είναι η άποψη μη εφαρμογής του Νόμου Πλαίσιο.
Καταρχήν το συγκεκριμένο αίτημα προβάλλεται ως κεντρική πολιτική θέση της ΚΝΕ-ΠΚΣ-ΜΑΣ αλλά και από την πλειοψηφία του καθηγητικού κατεστημένου, όπως και από την ΠΑΣΠ. Να σημειώσουμε εδώ ότι δεν είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεται το συγκεκριμένο αίτημα, το ξανασυναντήσαμε και στον αγώνα ενάντια στον νόμο πλαίσιο της Γιαννάκου το 2006-07 από το καθηγητικό κατεστημένο που δήθεν είχε συνταχθεί στο πλευρό του φοιτητικού κινήματος αλλά και από κομμάτια της Αριστεράς στο προσπάθεια τους να το κλείσουν. Είναι ένα αίτημα που λέει ότι το Κίνημα δεν μπορεί να ανατρέψει τον Νόμο γιατί πλέον είναι νόμος του κράτους για αυτό θα πρέπει να παλέψουμε ξεχωριστά σε κάθε σχολή έτσι ώστε να μην εφαρμοστεί, προσθέτοντας και από την πλευρά της η ΠΚΣ ότι θα πρέπει να παλέψουμε για να αλλάξουν οι συσχετισμοί και να συνταχθούμε με το ΜΑΣ (δηλ. Θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι να πάρει περισσότερους ψήφους το ΚΚΕ να βγει στην εξουσία και να καταργήσει τον Νόμο).
Γιατί διαφωνούμε με το συγκεκριμένο αίτημα;
Γιατί καταρχήν είναι ένα αίτημα που για να πραγματοποιηθεί πρέπει οι σχολές να είναι ανοιχτές και να γίνονται μαθήματα. Για μας είναι ξεκάθαρο, ή το φοιτητικό κίνημα θα παλεύει ενάντια στο Νόμο Πλαίσιο ή θα κάνει μάθημα(δυστυχώς και τα δύο δεν γίνονται) και ο Νόμος θα περάσει. Επίσης υποβαθμίζει το ζήτημα του αγώνα από ζήτημα κεντρικής πολιτικής αντιπαράθεσης με την κυβερνητική πολιτική, όπου το φοιτητικό κίνημα βγαίνει ενωμένο για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων του και το διασπά σε μικρές προσπάθειες αντίστασης επιμέρους σε κάθε σχολή, δίνοντάς του πολύ μικρότερη δυναμική και μειώνοντας τις πιθανότητες νίκης του από ότι όταν παλεύει κεντρικά με τις περισσότερες σχολές υπό κατάληψη ενάντια στο Νόμο Πλαίσιο. Όταν μάλιστα προτείνεις αυτό το αίτημα την ώρα που βρίσκονται υπό κατάληψη ένας μεγάλος αριθμός σχολών ξεπερνάς το όριο της λανθασμένης πολιτικής εκτίμησης και ουσιαστικά βάζεις πλάτη στο να περάσει ο νέος Νόμος, βάζεις πλάτη στις προσπάθειες που κάνει το σύστημα για να κλείσει με τις καταλήψεις και να ξεμπερδεύει με το φοιτητικό κίνημα.
Για μας η πάλη για την ανατροπή του Νόμου Πλαίσιο και της Αντιλαϊκής πολιτικής είναι μονόδρομος, εξάλλου το φοιτητικό κίνημα έχει αποδείξει και στο παρελθόν ότι μπορεί να ανατρέψει νόμους και να καταφέρει νίκες, όπως έκανε και το 1979 με τον 815, όπως έκανε και το 2007 με το άρθρο 16. Θεωρούμε καθήκον μας το χτίσιμο των όρων μέσα στο φοιτητικό κίνημα στην κατεύθυνση πραγματικής σύγκρουσης με το συγκεκριμένο σύστημα, των όρων για ένα φοιτητικό κίνημα που θα μπορεί να ανατρέπει νόμους, να αποκρούει επιθέσεις και να κερδίζει δικαιώματα, ένα φοιτητικό κίνημα που θα μάχεται στο πλευρό του λαού για την ανατροπή της αντιλαϊκής επίθεσης.
ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ-ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ-ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΝΟΜΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΤΙΛΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΑΕΙ-ΤΕΙ
Σχόλια