Να μην γίνουμε η γενιά των χαμένων δικαιωμάτων… Η νεολαία στην πρώτη γραμμή της νικηφόρας αντίστασης!
Ένας κυρίαρχος παράγοντας που καθορίζει τις εξελίξεις τόσο διεθνώς όσο και στα εγχώρια, είναι οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί μεταξύ των μεγάλων και ισχυρών του κόσμου. Ο λόγος για τους μεγάλους αντιπάλους Αμερικάνους και Ρώσους ιμπεριαλιστές, αλλά και τους Γάλλους, Άγγλους, Γερμανούς κ.α. που κοιτάνε πως θα διαμορφώσουν τους όρους ώστε να κυριαρχήσουν στον πλανήτη. Όλοι με τις συμμαχίες τους αλλά και ο καθένας ξεχωριστά κοιτάει πως θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του βομβαρδίζοντας αδιαλείπτως τις χώρες και τους λαούς της Μέσης Ανατολής, με πρόφαση πάντα την καταπολέμηση του ISIS, που οι ίδιοι οι Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές έχουν δημιουργήσει. Και ενώ στο ωρολόγιο πρόγραμμα βομβαρδισμών και επεμβάσεων μπαίνουν όλο και περισσότεροι “εθελοντές” και η κατάσταση οξύνεται (βλέπε αποφάσεις για συμμετοχή πλέον και του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού, ή κατάρριψη του ρώσικου αεροσκάφους από την Τουρκία), τα κροκοδείλια δάκρυα για τα μεταναστευτικά ρεύματα συνεχίζουν να πέφτουν. Πάντα υποκριτικά βέβαια, αφού την ίδια ώρα συνεχίζονται οι επεμβάσεις, υψώνονται φράχτες, τορπιλίζονται βάρκες και οι πρόσφυγες γίνονται θύματα άκρατης καταστολής από τους μηχανισμούς των ευρωπαϊκών κρατών. Παράλληλα, τα θλιβερά γεγονότα στο Παρίσι, χρησιμοποιούνται από τους ιμπεριαλιστές ως αφορμή για την περαιτέρω ανάμειξή τους στην Συρία, για την ενίσχυση της αστυνομοκρατίας, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και της καταστολής στο εσωτερικό τους. Η εμπλοκή της χώρας μας, μέσω της εξάρτησής της και της συμμετοχής στο μηχανισμό του ΝΑΤΟ, καθώς και μέσω της απλόχερης προσφοράς γης για τις αμερικάνικες βάσεις του θανάτου, προμηνύουν μαύρες μέρες για τον λαό και την νεολαία, με την ελληνική κυβέρνηση να μας χαρίζει σαν καύσιμη ύλη στους πολεμικούς σχεδιασμούς τους.
Σε αυτό το πλαίσιο και υπό συνθήκες εξάρτησης, έρχονται να σφραγιστούν και οι πολιτικές εξελίξεις στην χώρα μας. Το προχώρημα της επίθεσης στα δικαιώματα του λαού μας, έχει προκαλέσει πολιτική αστάθεια στο ντόπιο πολιτικό σκηνικό, πράγμα που εκφράζεται τόσο μέσα από την αδυναμία του να συγκροτηθεί εκ νέου ένας από τους βασικούς πυλώνες του συστήματος, η ΝΔ, όσο και από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ στο εσωτερικό του, στην προσπάθειά του να γίνει αποτελεσματικός φορέας της επίθεσης που απαιτούν, εσωτερικά και εξωτερικά, κέντρα εξουσίας. Ένα σταθερό και σίγουρο πάντως, είναι πως τόσο η ηγεσία και οι περί αυτής από μεριάς ΣΥΡΙΖΑ, όσο και τα διάφορα επιτελεία εντός ΝΔ, έχουν καταλάβει επακριβώς τον ρόλο τους και είναι αποφασισμένοι να τον παίξουν μέχρι τέλους. Ένας ρόλος που επιτάσσει το πέρασμα και την κλιμάκωση της επίθεσης απέναντι σε δικαιώματα και κατακτήσεις του λαού και της εργατικής τάξης. Σε αυτή την κατεύθυνση ο ΣΥΡΙΖΑ και το ακροδεξιό του δεκανίκι ΑΝΕΛ, ζητάει την συνεννόηση με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς της αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΠΟΤΑΜΙ, ΛΕΒΕΝΤΗΣ) για να σιγουρευτεί πως θα έχει και άλλες πλάτες και την συναίνεση όλων των κατά τα άλλα... «παλιών». Κοιτάζει να βάλει από το παράθυρο αυτούς που ο λαός έδιωξε από την πόρτα, έστω στρεβλά (μέσω εκλογών), για να εξασφαλίσει πως θα περάσει την πολιτική που επιβάλλουν τα ξένα και ντόπια αφεντικά του. Πολιτική που περιλαμβάνει χτύπημα του κοινωνικού δικαιώματος στην ασφάλιση και στη σύνταξη, -μετατρέποντάς το σε ατομική υπόθεση- ενώ ταυτόχρονα η κατάργηση παροχών σε υγεία και περίθαλψη και η φορομπηξία συνεχίζεται. Στο μενού είναι και οι μειώσεις μισθών, καθώς και η κατάργηση δημοκρατικών δικαιωμάτων. Χαρακτηριστική είναι η πτυχή του μνημονίου που επιβάλλει κατάργηση του δικαιώματος στον συνδικαλισμό και στην απεργία.
Φυσικά ο χώρος της εκπαίδευσης δεν θα μπορούσε να λείπει από τον χορό των αντιλαϊκών μέτρων... Στα σκαριά είναι, στο πλαίσιο του εθνικού διαλόγου για την παιδεία, ο νέος νόμος για την εκπαίδευση υπό την αιγίδα του ΟΟΣΑ και διάφορων άλλων οργανισμών και επιτροπών, όπως η επιτροπή εθνικού διαλόγου για την εκπαίδευση, που πασχίζουν να βρουν με ποιο τρόπο θα εφαρμοστούν καλύτερα οι αντιλαϊκές πολιτικές της ΕΕ μες στα πανεπιστήμια για την δημιουργία του πανεπιστημίου των λίγων και εκλεκτών. Γνωστό είναι άλλωστε ότι μέσα από τέτοιες διαδικασίες «συνεννόησης και διαλόγου» με τέτοιους οργανισμούς, προέκυψαν μέχρι τώρα όλες οι εκπαιδευτικές αντιμεταρρυθμίσεις, όπως το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου- Αρβανιτόπουλου,. Έτσι και το νέο σχέδιο Φίλη που θα προκύψει, όπως και αν εμφανιστεί.
Στην κατεύθυνση λοιπόν της εναρμόνισης του πανεπιστημίου με τον κοινωνικό και εργασιακό μεσαίωνα που μας ετοιμάζουν σύμφωνα και με τα παραπάνω, εντείνονται συνεχώς οι ταξικοί φραγμοί, με τα όσα εναπομείναντα δικαιώματα και παροχές είχαν οι φοιτητές, να χτυπιούνται όλο και περισσότερο και με όχημα την υποχρηματοδότηση, αλλά και την αξιολόγηση, με γνώμονα την εξυπηρέτηση των αναγκών και του 3ου μνημονίου. Με σίτιση-στέγαση να είναι πλέον «προνόμιο» για λίγους, ενώ σε πολλές σχολές, το σύγγραμμα ή μάλλον… τα συγγράμματα, να αποκτιούνται με χρήματα. Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις γνωστών υποτακτικών του συστήματος (βλ. Μπουτάρη, πρύτανη ΑΠΘ) για εισαγωγή διδάκτρων στα προπτυχιακά τμήματα! Ενώ δεν είναι λίγα τα σχέδια και οι φωνές που προετοιμάζουν το έδαφος για νέες συγχωνεύσεις σχολών και τμημάτων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ!
Παράλληλα η εντατικοποίηση σπάει κόκκαλα! Τον δρόμο βέβαια έχει στρώσει ο νόμος πλαίσιο με τις διάφορες πτυχές του. Αλυσίδες και προαπαιτούμενα μαθήματα, υποχρεωτικά μαθήματα και εργαστήρια είναι ήδη σε εφαρμογή, έχουν το μεγαλύτερο κομμάτι φοιτητόκοσμου να τρέχει από αμφιθέατρο σε αμφιθέατρο, ενώ πετάει εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας ένα άλλο μεγάλο κομμάτι, το οποίο αναγκάζεται να εργαστεί για να ανταπεξέλθει.
Στον ίδιο δρόμο και συμβάλλοντας σε αυτή τη διαδικασία, η καθηγητική αυθαιρεσία οργιάζει. Τα μαζικά κοψίματα και οι απαιτήσεις ανά πάσα στιγμή για τεστάκια και προόδους κάνουν αφόρητη την πίεση ενώ συχνό είναι το φαινόμενο οι καθηγητές να απαιτούν σιγή ιχθύος στο μάθημα και αν δεν καταφέρουν να την επιβάλλουν, αποχωρούν εκδικητικά, φορτώνοντας τους φοιτητές ενίοτε με εργασίες. Καθόλου τυχαία δεν είναι λοιπόν η γραμμή της πειθάρχησης που εφαρμόζεται από το καθηγητικό κατεστημένο, αφού είναι απαραίτητο συστατικό της συνταγής για την δημιουργία φοιτητών με σκυμμένο το κεφάλι, που θα είναι πειθήνιοι εργαζόμενοι στο μέλλον απέναντι στις εργοδοτικές ορέξεις και αυθαιρεσίες.
Αν τα παραπάνω περιγράφουν την ζοφερή πραγματικότητα που ετοιμάζει το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα για τον λαό και την νεολαία, το ζήτημα είναι να βρούμε το πεδίο των απαντήσεων που θα ανοίξει τον δρόμο μπροστά μας για μια ζωή με δικαιώματα και ελευθερίες. Ένα πεδίο απαντήσεων που σίγουρα δεν πρέπει να περιλαμβάνει αυταπάτες για την καλύτερη διαχείριση αυτού του συστήματος. Μία άποψη, η οποία ενίσχυσε και ενισχύθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, που με το εμπόριο ελπίδας κατάφερε να απογοητεύσει μεγάλη μερίδα κόσμου και να πείσει πως δεν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος, παρά ο μονόδρομος του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού. Μία άποψη που -και με την συμβολή των «αριστερών» της δορυφόρων, εντός και εκτός κοινοβουλίου- προσπαθεί να πείσει πως οι απαντήσεις βρίσκονται στην προτασεολογία και την συνδιαλλαγή με τους παράγοντες του συστήματος, πράγμα που εκφράζεται και με την συμμετοχή όλων των «αριστερών» σχημάτων στον θεσμό της συνδιοίκησης. Χωρίς να αφήνουμε απέξω τους βασικούς εκπροσώπους του συστήματος, ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, μες στα πανεπιστήμια.
Σε αυτό το πλαίσιο και υπό συνθήκες εξάρτησης, έρχονται να σφραγιστούν και οι πολιτικές εξελίξεις στην χώρα μας. Το προχώρημα της επίθεσης στα δικαιώματα του λαού μας, έχει προκαλέσει πολιτική αστάθεια στο ντόπιο πολιτικό σκηνικό, πράγμα που εκφράζεται τόσο μέσα από την αδυναμία του να συγκροτηθεί εκ νέου ένας από τους βασικούς πυλώνες του συστήματος, η ΝΔ, όσο και από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ στο εσωτερικό του, στην προσπάθειά του να γίνει αποτελεσματικός φορέας της επίθεσης που απαιτούν, εσωτερικά και εξωτερικά, κέντρα εξουσίας. Ένα σταθερό και σίγουρο πάντως, είναι πως τόσο η ηγεσία και οι περί αυτής από μεριάς ΣΥΡΙΖΑ, όσο και τα διάφορα επιτελεία εντός ΝΔ, έχουν καταλάβει επακριβώς τον ρόλο τους και είναι αποφασισμένοι να τον παίξουν μέχρι τέλους. Ένας ρόλος που επιτάσσει το πέρασμα και την κλιμάκωση της επίθεσης απέναντι σε δικαιώματα και κατακτήσεις του λαού και της εργατικής τάξης. Σε αυτή την κατεύθυνση ο ΣΥΡΙΖΑ και το ακροδεξιό του δεκανίκι ΑΝΕΛ, ζητάει την συνεννόηση με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς της αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΠΟΤΑΜΙ, ΛΕΒΕΝΤΗΣ) για να σιγουρευτεί πως θα έχει και άλλες πλάτες και την συναίνεση όλων των κατά τα άλλα... «παλιών». Κοιτάζει να βάλει από το παράθυρο αυτούς που ο λαός έδιωξε από την πόρτα, έστω στρεβλά (μέσω εκλογών), για να εξασφαλίσει πως θα περάσει την πολιτική που επιβάλλουν τα ξένα και ντόπια αφεντικά του. Πολιτική που περιλαμβάνει χτύπημα του κοινωνικού δικαιώματος στην ασφάλιση και στη σύνταξη, -μετατρέποντάς το σε ατομική υπόθεση- ενώ ταυτόχρονα η κατάργηση παροχών σε υγεία και περίθαλψη και η φορομπηξία συνεχίζεται. Στο μενού είναι και οι μειώσεις μισθών, καθώς και η κατάργηση δημοκρατικών δικαιωμάτων. Χαρακτηριστική είναι η πτυχή του μνημονίου που επιβάλλει κατάργηση του δικαιώματος στον συνδικαλισμό και στην απεργία.
Φυσικά ο χώρος της εκπαίδευσης δεν θα μπορούσε να λείπει από τον χορό των αντιλαϊκών μέτρων... Στα σκαριά είναι, στο πλαίσιο του εθνικού διαλόγου για την παιδεία, ο νέος νόμος για την εκπαίδευση υπό την αιγίδα του ΟΟΣΑ και διάφορων άλλων οργανισμών και επιτροπών, όπως η επιτροπή εθνικού διαλόγου για την εκπαίδευση, που πασχίζουν να βρουν με ποιο τρόπο θα εφαρμοστούν καλύτερα οι αντιλαϊκές πολιτικές της ΕΕ μες στα πανεπιστήμια για την δημιουργία του πανεπιστημίου των λίγων και εκλεκτών. Γνωστό είναι άλλωστε ότι μέσα από τέτοιες διαδικασίες «συνεννόησης και διαλόγου» με τέτοιους οργανισμούς, προέκυψαν μέχρι τώρα όλες οι εκπαιδευτικές αντιμεταρρυθμίσεις, όπως το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου- Αρβανιτόπουλου,. Έτσι και το νέο σχέδιο Φίλη που θα προκύψει, όπως και αν εμφανιστεί.
Στην κατεύθυνση λοιπόν της εναρμόνισης του πανεπιστημίου με τον κοινωνικό και εργασιακό μεσαίωνα που μας ετοιμάζουν σύμφωνα και με τα παραπάνω, εντείνονται συνεχώς οι ταξικοί φραγμοί, με τα όσα εναπομείναντα δικαιώματα και παροχές είχαν οι φοιτητές, να χτυπιούνται όλο και περισσότερο και με όχημα την υποχρηματοδότηση, αλλά και την αξιολόγηση, με γνώμονα την εξυπηρέτηση των αναγκών και του 3ου μνημονίου. Με σίτιση-στέγαση να είναι πλέον «προνόμιο» για λίγους, ενώ σε πολλές σχολές, το σύγγραμμα ή μάλλον… τα συγγράμματα, να αποκτιούνται με χρήματα. Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις γνωστών υποτακτικών του συστήματος (βλ. Μπουτάρη, πρύτανη ΑΠΘ) για εισαγωγή διδάκτρων στα προπτυχιακά τμήματα! Ενώ δεν είναι λίγα τα σχέδια και οι φωνές που προετοιμάζουν το έδαφος για νέες συγχωνεύσεις σχολών και τμημάτων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ!
Παράλληλα η εντατικοποίηση σπάει κόκκαλα! Τον δρόμο βέβαια έχει στρώσει ο νόμος πλαίσιο με τις διάφορες πτυχές του. Αλυσίδες και προαπαιτούμενα μαθήματα, υποχρεωτικά μαθήματα και εργαστήρια είναι ήδη σε εφαρμογή, έχουν το μεγαλύτερο κομμάτι φοιτητόκοσμου να τρέχει από αμφιθέατρο σε αμφιθέατρο, ενώ πετάει εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας ένα άλλο μεγάλο κομμάτι, το οποίο αναγκάζεται να εργαστεί για να ανταπεξέλθει.
Στον ίδιο δρόμο και συμβάλλοντας σε αυτή τη διαδικασία, η καθηγητική αυθαιρεσία οργιάζει. Τα μαζικά κοψίματα και οι απαιτήσεις ανά πάσα στιγμή για τεστάκια και προόδους κάνουν αφόρητη την πίεση ενώ συχνό είναι το φαινόμενο οι καθηγητές να απαιτούν σιγή ιχθύος στο μάθημα και αν δεν καταφέρουν να την επιβάλλουν, αποχωρούν εκδικητικά, φορτώνοντας τους φοιτητές ενίοτε με εργασίες. Καθόλου τυχαία δεν είναι λοιπόν η γραμμή της πειθάρχησης που εφαρμόζεται από το καθηγητικό κατεστημένο, αφού είναι απαραίτητο συστατικό της συνταγής για την δημιουργία φοιτητών με σκυμμένο το κεφάλι, που θα είναι πειθήνιοι εργαζόμενοι στο μέλλον απέναντι στις εργοδοτικές ορέξεις και αυθαιρεσίες.
Αν τα παραπάνω περιγράφουν την ζοφερή πραγματικότητα που ετοιμάζει το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα για τον λαό και την νεολαία, το ζήτημα είναι να βρούμε το πεδίο των απαντήσεων που θα ανοίξει τον δρόμο μπροστά μας για μια ζωή με δικαιώματα και ελευθερίες. Ένα πεδίο απαντήσεων που σίγουρα δεν πρέπει να περιλαμβάνει αυταπάτες για την καλύτερη διαχείριση αυτού του συστήματος. Μία άποψη, η οποία ενίσχυσε και ενισχύθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, που με το εμπόριο ελπίδας κατάφερε να απογοητεύσει μεγάλη μερίδα κόσμου και να πείσει πως δεν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος, παρά ο μονόδρομος του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού. Μία άποψη που -και με την συμβολή των «αριστερών» της δορυφόρων, εντός και εκτός κοινοβουλίου- προσπαθεί να πείσει πως οι απαντήσεις βρίσκονται στην προτασεολογία και την συνδιαλλαγή με τους παράγοντες του συστήματος, πράγμα που εκφράζεται και με την συμμετοχή όλων των «αριστερών» σχημάτων στον θεσμό της συνδιοίκησης. Χωρίς να αφήνουμε απέξω τους βασικούς εκπροσώπους του συστήματος, ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, μες στα πανεπιστήμια.
Όπως και να έχει, ο λαός και η νεολαία θα βρουν μόνοι τους τις απαντήσεις στα προβλήματά τους όταν καταφέρουν να βγουν στο προσκήνιο, ξεχωρίζοντας εχθρούς και φίλους, μέσα από τις συλλογικές τους διαδικασίες, με μαζικούς αγώνες στηριγμένους στις δικές τους δυνάμεις. Ζητούμενο λοιπόν είναι, η νεολαία να αρχίσει να ψηλαφά τους δρόμους όπου βρίσκονται οι λύσεις, χρησιμοποιώντας τα οχήματα και τα καύσιμα εκείνα που θα τη βοηθήσουν να τους διαβεί. Σε αυτή την κατεύθυνση στηρίζουμε την κοινή δράση, ως μέσο συσπείρωσης πλατιών μαζών, στα πλαίσια πάντα της υγιούς αντιπαράθεσης μεταξύ προοδευτικών απόψεων και μέσα στην φωτιά του κινήματος. Γιατί δρόμος μας είναι ο αγώνας μας, με όχημα τις συνελεύσεις μας και καύσιμα τα πολιτικά αιτήματα και την στοχοθεσία εκείνη που θα αναδεικνύεται από τις ανάγκες μας και θα απαντάει στα πραγματικά μας προβλήματα. Γιατί ο μόνος δρόμος που πρέπει και μπορεί να ακολουθήσει η νεολαία είναι η πάλη για ΣΠΟΥΔΕΣ-ΔΟΥΛΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ στο πλευρό του λαού και των εργαζομένων.
Σχόλια