(ΑΝΟΙΧΤΟ ΓΡΑΜΜΑ
στους ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
και τους ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΥΣ
ΦΟΙΤΗΤΕΣ)
Σε λίγες μέρες, στις 16 του Μάη,
διεξάγονται οι Φοιτητικές και Σπουδαστικές
Εκλογές. Μέσα σε μια κατάσταση απαξίωσης
των Συλλόγων και των διαδικασιών τους.
Χωρίς να αναδεικνύονται τα πραγματικά
ζητήματα- ερωτήματα που έχει μπροστά
της η φοιτητική πλειοψηφία.
Το ότι δηλαδή εδώ και τρία χρόνια
εκτυλίσσεται μια άνευ προηγουμένου
επίθεση σε ότι έχουν καταχτήσει οι
εργαζόμενες μάζες και η νεολαία στη
χώρα μας. Το ότι ιμπεριαλισμός και
κεφάλαιο οικοδομούν μέρα με τη μέρα μια
πραγματική βαρβαρότητα, όπου ο εργαζόμενος-
δούλος θα είναι το συμπλήρωμα τη
απελπισμένης στρατιάς των ανέργων και
όλοι μαζί θα αποτελούν την ΚΑΥΣΙΜΗ ΥΛΗ
για την ανάταση της ΚΕΡΔΟΦΟΡΙΑΣ του
ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ αλλά και για τα ΦΙΛΟΠΟΛΕΜΑ
ΣΧΕΔΙΑ των ιμπεριαλιστών στη γύρω
περιοχή. Γιατί αυτά είναι που γεύεται
και θα γευτεί και η νεολαία σε όλη τους
την έκταση και το βάθος. Και το κίνημά
της νεολαίας; Γιατί εξανεμίστηκαν τόσο
γρήγορα τα αγωνιστικά καύσιμα του
Σεπτέμβρη; Πως γίνεται η νεολαία να μην
έχει παρέμβει στους μεγάλους απεργιακούς
αγώνες, στις πλατείες και στους δρόμους
ούτε μια φορά σαν οργανωμένο φοιτητικό
κίνημα; Γιατί τα αμφιθέατρα των Γενικών
Συνελεύσεων είναι άδεια; Και τελικά πως
γίνεται όλα αυτά να έχουν τώρα ξεχαστεί;
Και τελικά μεταξύ ποιων έχουμε
να διαλέξουμε; Είτε της αναχώρησης από
το κίνημα με το πρόσχημα μια λαϊκή
εξουσία που θα έρθει ως Δευτέρα Παρουσία,
αλλά που εντωμεταξύ ζητά «εκλογές εδώ
και τώρα» και καλεί το λαό να διορθώσει
(!) τη ψήφο του(ΚΚΕ); Είτε το να ξοδεύεται
οργή, ελπίδα, αγωνιστικότητα στα
χρηματιστήρια των «εύκολων» και «άμεσων»
δήθεν λύσεων που πλασάρονται από τον
ΣΥΡΙΖΑ (αριστερή κυβέρνηση), και τη
διολίσθηση προς αυτή τη λογική της
ΑΝΤΑΡΣΥΑ που άλλωστε μιλάει εδώ και
καιρό για κριτική στήριξη «αριστεροαντιφατικών»
κυβερνήσεων; Λογικές που προβάλλει η
αριστερά μας και που λίγο έως πολύ
διατείνονται πως αυτά που δεν μπόρεσε
να ανατρέψει ο λαός μας με την πάλη του,
θα τα κάνει αυτή, αναλαμβάνοντας
κυβερνητικές καρέκλες και γραφεία ή
αυξάνοντας τα ποσοστά της. Που μας καλεί
να ευνουχίσουμε τη εμπειρία που
συσσώρευσαν οι αγώνες του λαού μας και
που ανέδειξαν την πιο απλή αλλά και
δύσκολη αλήθεια: πως η υποδούλωση της
χώρας και του λαού μας ΔΕΝ αποτελούν
αντικείμενο ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ αλλά
αντικείμενο ΠΑΛΗΣ και ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ με το
ΚΑΘΕΣΤΩΣ της ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ!
Άραγε το να βάζουμε το κεφάλι
μας στην άμμο σαν στρουθοκάμηλοι, είναι
καλός οιωνός για το μετά; Αρνούμενοι τα
πραγματικά χαρακτηριστικά ενός συστήματος
που αντιδραστικοποιείται ολοταχώς
(άγρια καταστολή, κατάργηση ασύλου,
πρόταση Καμίνη για απαγόρευση διαδηλώσεων,
στρατόπεδα συγκέντρωσης για μετανάστες
και δεν έχει τελειωμό) και θα κάνει τα
πάντα προκειμένου να μπορέσει να
κλιμακώσει τη βάρβαρή επίθεση του.
Αρνούμενοι τους αρνητικούς συσχετισμούς
δύναμης που πρέπει να ανατραπούν. Ή
μήπως η επιτυχία που κατέγραψε ο λαός
μας στις εκλογές, παρά τις αντιφάσεις
που είχε και αυτή, με το να αποδοκιμάσει
την πολιτική του συστήματος, ΦTANEI
για να την ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ ή έστω να τη
ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ;
Δηλαδή σήμερα έχουμε δια
μαγείας βρεθεί με μαζικά και ταξικά
σωματεία, με επιτροπές σε κάθε γειτονιά;
Έχουμε δια μαγείας σήμερα βρεθεί με
Φοιτητικούς και Σπουδαστικούς Συλλόγους
ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ και ΜΑΧΗΤΙΚΟΥΣ που αγκαλιάζονται
από την φοιτητική πλειοψηφία, και
αποτελούν τα εργαλεία της πάλης της;
Είτε το θέλουμε είτε όχι, αυτή η
συμβιβασμένη με το σύστημα πολιτική
κατεύθυνση του συνόλου σχεδόν της
αριστεράς, είναι που δίνει την δυνατότητα
στις αναρχοαυτόνομες ομάδες να γυαλίζουν
τον αναχωρητισμό τους από το κίνημα,
την πιο βαθιά ανεμπιστοσύνη τους στη
νεολαία «που δεν καταλαβαίνει» (από δω
οι «ήρωες» από κει το «πλήθος»), την
«συμβολή» τους στην διάλυση των οργάνων
και των διαδικασιών του φοιτητικού
κινήματος, με ριζοσπαστικό λούστρο,
καλώντας σε αποχή και αποστράτευση.
Καλώντας ουσιαστικά τη νεολαία να μείνει
ανοργάνωτη απέναντι στην βάρβαρη
επίθεση. Που μπροστά στην ΑΣΧΗΜΗ κατάσταση
των συλλόγων διαλέγει την «εύκολη» λύση
της ΑΠΟΔΟΜΗΣΗΣ και όχι την πάλη για την
ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ τους, την στιγμή μάλιστα
που οι Σύλλογοι έχουν τεθεί στο στόχαστρο
του συστήματος. Αυτός ο αναχωρητισμός
μάλιστα συμπληρώνεται με μια στάση
φιλανθρωπικής ΜΚΟ, που μοιράζει φωτοτυπίες
(ΑΠΘ), που αναγορεύει τον εαυτό της σε
μεσάζοντα για τη λύση των ζωτικών
προβλημάτων της φοιτητικής νεολαίας.
Για να εμπεδώσει και αυτή με τη σειρά
της στο κόσμο του αγώνα την λογική της
ανάθεσης που τόσο κατά τα άλλα καταριέται.
Άραγε λοιπόν, τι είναι ουτοπικό
και γραφικό;
Το να συμβάλλουμε στην ΜΕΓΑΛΗ
ΠΟΡΕΙΑ της ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ του ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ
– ΛΑΙΚΟΥ κι ΝΕΟΛΑΙΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ,
από σήμερα, οικοδομώντας ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
και ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ, για σπουδές, δουλειά
με δικαιώματα, ελευθερίες, ανεξαρτησία,
και με στόχο την ο λαός να γίνει αφέντης
στον τόπο του;
Ή να κηρύξουμε «ΣΤΑΣΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ»
μέχρι να γίνει η «αριστερή κυβέρνηση»
και μας τα λύσει όλα, ή άντε το πολύ να
ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ το κίνημα για να τη
στηρίξει;
Αναπαράγοντας έτσι τις αυταπάτες της Χιλής του Αλιέντε, ή της Ελλάδας του 1989. Και καλά για το 1989, που η υπαρκτή μας αριστερά έδωσε γη και ύδωρ στη ΝΔ (αλλά και στο ΠΑΣΟΚ), λειτούργησε σαν γέφυρα για το ξεδίπλωμα της επίθεσης από την κυβέρνηση του Μητσοτάκη. Αλλά το ότι μετά την εκλογή του εκλεχτού της Χιλιάνικης αριστεράς, Αλιέντε, ο λαός βρέθηκε αφοπλισμένος μπροστά στο φασιστικό πραξικόπημα του Πινοσέτ, τινάζοντας στον αέρα τις αυταπάτες για μια ειρηνική μετάλλαξη του εξαρτημένου καπιταλισμού της Χιλής, το θυμάται κανείς; Ή πιστεύει κανείς πως ένα σύστημα που δεν ανέχεται κάποιους εκατοντάδες χιλιάδες στο Σύνταγμα να διαδηλώνουν μπορεί να βάλει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης τα «έχει» του;
Μ’ άλλα λόγια εμείς αρνούμαστε πως ο λαός και η νεολαία είτε πρέπει να απογοητευτεί από ένα ενδεχόμενο μιας αριστερής κωλοτούμπας και προσαρμογής είτε οφείλει να επικυρώσει ένα πολιτικό τυχοδιωκτισμό που μπορεί να τον φέρει απροετοίμαστο με την απάντηση που θα δώσει το σύστημα με όλα του τα «όπλα».
Αναπαράγοντας έτσι τις αυταπάτες της Χιλής του Αλιέντε, ή της Ελλάδας του 1989. Και καλά για το 1989, που η υπαρκτή μας αριστερά έδωσε γη και ύδωρ στη ΝΔ (αλλά και στο ΠΑΣΟΚ), λειτούργησε σαν γέφυρα για το ξεδίπλωμα της επίθεσης από την κυβέρνηση του Μητσοτάκη. Αλλά το ότι μετά την εκλογή του εκλεχτού της Χιλιάνικης αριστεράς, Αλιέντε, ο λαός βρέθηκε αφοπλισμένος μπροστά στο φασιστικό πραξικόπημα του Πινοσέτ, τινάζοντας στον αέρα τις αυταπάτες για μια ειρηνική μετάλλαξη του εξαρτημένου καπιταλισμού της Χιλής, το θυμάται κανείς; Ή πιστεύει κανείς πως ένα σύστημα που δεν ανέχεται κάποιους εκατοντάδες χιλιάδες στο Σύνταγμα να διαδηλώνουν μπορεί να βάλει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης τα «έχει» του;
Μ’ άλλα λόγια εμείς αρνούμαστε πως ο λαός και η νεολαία είτε πρέπει να απογοητευτεί από ένα ενδεχόμενο μιας αριστερής κωλοτούμπας και προσαρμογής είτε οφείλει να επικυρώσει ένα πολιτικό τυχοδιωκτισμό που μπορεί να τον φέρει απροετοίμαστο με την απάντηση που θα δώσει το σύστημα με όλα του τα «όπλα».
Ας πετάξουμε από πάνω μας, από
τη συνείδησή μας, την κοινοβουλευτική
λογική, την λογική της ανάθεσης, ας
αναμετρηθούμε με τον πραγματικό κόσμο!
Με αυτόν που έχει κινητήρια δύναμη την
ταξική πάλη! Και ας αποφασίσουμε τι θα
αναδείξουμε, ποια κατεύθυνση θα
στηρίξουμε, από ποια μεριά θα είμαστε…
Όχι μόνο στις Φοιτητικές Εκλογές, όχι
κυρίως σ’ αυτές αλλά και σ’ αυτές…
14/05/2012
Σχόλια