Ένα από τα πρώτα εργαλεία που
χρησιμοποίησε το αστικό κράτος για να καταστείλει το φοιτητικό κίνημα ήταν
η εφεύρεση των οργάνων συνδιοίκησης. Με τα όργανα συνδιοίκησης το
ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ‘80 ήρθε τάχα να εκδημοκρατίσει τη λειτουργία των
πανεπιστημίων, δίνοντας στους φοιτητές δικαίωμα ψήφου στα όργανα των καθηγητών.
Αυτό που ήρθε να κάνει στην ουσία, όμως, ήταν να μετατρέψει ένα φοιτητικό
κίνημα, που τότε πάλευε και διεκδικούσε, σε συνομιλητή με τους καθηγητές -
υλοποιητές της επίθεσης του συστήματος.
Με βάση τα παραπάνω θα περίμενε
κανείς, από τότε μέχρι και σήμερα να συμμετέχουν σε αυτά τα όργανα μόνο οι
συστημικές δυνάμεις. Κι όμως αριστερές δυνάμεις από την ΚΝΕ μέχρι τα ΕΑΑΚ
και τη ΣΣΠ, έχουν παράδοξη τοποθέτηση σε σχέση με το ζήτημα της
συνδιοίκησης. Παρόλο που τάχα αναγνωρίζουν την απάτη των οργάνων αυτών, τα
νομιμοποιούν συμμετέχοντας και ψηφίζοντας στα όργανα των καθηγητών. Πίσω από
μια τέτοια θέση κρύβεται η αυταπάτη, ότι οι φοιτητές στον καπιταλισμό μπορούν
να συνδιοικήσουν μαζί με τους καθηγητές το πανεπιστήμιο. Σαν να μην είναι το
πανεπιστήμιο στα χέρια της αστικής τάξης. Σαν να είναι κάτι ουδέτερο και
αταξικό...
Κάπως έτσι κατατέθηκε
σειρά ψηφισμάτων σε ΔΣ σε διάφορους φοιτητικούς συλλόγους από
όλες αυτές τις δυνάμεις, που έβαζαν τη συμμετοχή των Διοικητικών Συμβουλίων σε
τηλεδιασκέψεις των καθηγητών. Και ηλεκτρονική συνδιοίκηση δηλαδή! Και όλο αυτό,
όταν σε όλη τη διάρκεια του προηγούμενου εξαμήνου ακούγονταν μία σειρά φωνές
για ηλεκτρονικές συνελεύσεις και ψηφοφορίες. Τα ψηφίσματα αυτά στηρίχθηκαν
προφανώς και από συστημικές δυνάμεις στα ΔΣ.
Αντί λοιπόν η ρεφορμιστική
αριστερά να προτάξει φοιτητικές συνελεύσεις σε ανοιχτούς χώρους με πλήρη τήρηση
μέτρων προστασίας, για να μπορέσουν έστω και οι εναπομείναντες στην πόλη που
σπούδαζαν φοιτητές να αποφασίσουν για τη δράση τους, προτείνει ηλεκτρονική και
εξ αποστάσεως συνδιαλλαγή με το καθηγητικό κατεστημένο, καταλήγοντας να
παρακαλάει για μια θέση στις τηλεδιασκέψεις των καθηγητών.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις είμαστε
το μόνο πολιτικο-συνδικαλιστικό σχήμα που καταγγέλλουμε ανοιχτά τα όργανα
συνδιοίηκης (αναγράφεται και στα ψηφοδέλτιά μας) σαν όργανα που κάνουν τους
φοιτητές συνυπεύθυνους και συνομιλητές με το σύστημα. Το μόνο σχήμα που δεν
καλλιέργησε και δεν καλλιεργεί αυταπάτες για τη δυνατότητα συνδιαχείρισης του
αστικού πανεπιστημίου από κοινού από φοιτητές και καθηγητές. Το μόνο σχήμα που
δεν αντιλαμβάνεται το φοιτητικό κίνημα εγκλωβισμένο στους τέσσερις τοίχους και
τα δωμάτια όπου γίνονται συνεδριάσεις καθηγητών και στις τηλεδιασκέψεις
τους. Άλλωστε δέκα λύκοι και ένα πρόβατο δεν μπορούν να συναποφασίσουν
τι θα φάνε αύριο, πόσο μάλλον σε μια τηλεδιάσκεψη...
Σχόλια